De Ferran, który zmarł w wieku 56 lat, pokonał swojego dobrego przyjaciela i kolegę z brazylijskiego zespołu Penske, Helio Castronevesa, o 0,299 sekundy po zaciętej walce o tytuły w największym amerykańskim wyścigu na otwartych kołach.
Duet pokonał wyzwania rzucone przez Tony’ego Kanaana i Michaela Andrettiego z Andretti Green Racing oraz Thomasa Schecktera z Chip Ganassi Racing, a de Ferran zdecydowanie odebrał prowadzenie Castronevesowi w ruchu ulicznym na 30 okrążeń przed końcem.
Pomimo ogromnej presji ze strony Castronevesa, który na tym etapie był już dwukrotnym zwycięzcą biegu na 500 m, i cierpiących na skurcze barków na końcowych etapach, był to zwieńczenie niezwykłej kariery de Ferrana w wyścigach na otwartych kołach. Połączył swoją szybkość z wielką inteligencją wyścigową, która dobrze mu się tego dnia przydała.
Zdjęcia: Michael L. lewit / Zdjęcia sportów motorowych
Zwycięzca Gil de Ferran, Penske-Toyota
„Kiedy się ścigasz, jesteś bardzo skupiony na jeździe i podejmowaniu dobrych decyzji itd., aby poradzić sobie z presją związaną z prowadzeniem takiego wyścigu, naprawdę musisz odłożyć emocje na bok” – powiedział Motorsport. com o jego podejściu do wygrania 500. Musisz zachować jak najbardziej racjonalny charakter.
„Zajęło mi trochę czasu, zanim uświadomiłem sobie, co to właściwie oznacza. Rick Mears powiedział mi zaraz po wyścigu: «Nie zrozumiesz tego przez kolejne dwa lub trzy tygodnie, a potem to cię uderzy». I dokładnie to było prawdą. co się stało.”
Odszedł z IndyCar pod koniec tego sezonu, zdobywając dwa tytuły – pod szyldem CART – w latach 2000 i 2001.
De Ferran, urodzony w Paryżu we Francji, zaczął jeździć na gokartach w Brazylii, gdy jego rodzina przeprowadziła się tam, gdy był młody.
Ale naprawdę zasłynął w Wielkiej Brytanii, podążając za trendem wyznaczonym przez Emersona Fittipaldiego dla młodych brazylijskich zawodników. Ścigał się w Formule Ford, Opel/Vauxhall Lotus i Formule 3 – zdobywając tytuł brytyjskiej Formuły 3 w 1992 roku dla Paul Stewart Racing.
Zdjęcie zrobione przez: Zdjęcia sportów motorowych
Gillesa de Ferrana i Davida Coultharda
Awansował przez Formułę 3000, gdzie wygrał trzy razy w ciągu dwóch sezonów, ale to oznaczało, że nie był w stanie dotrzeć do Formuły 1 – pomimo testów z Williamsem i Arrows – i w 1995 roku skupił się na Ameryce.
De Ferran wdarł się na scenę IndyCar Series w jednym z jej najbardziej konkurencyjnych okresów, wygrywając ostatni wyścig swojego debiutanckiego sezonu swoim jasnożółtym Pennzoilem Reynardem dla Jim Hall Racing na torze Laguna Seca – przeciwko takim zawodnikom jak Jacques Villeneuve, Fittipaldi i Andretti. Al Unser Jr., Paul Tracy i Bobby Rahal. Zasłużenie otrzymał tytuł Debiutanta Roku.
W dalszym ciągu zasłynął dzięki Penske, a jego miejsce w sporcie zostało uwiecznione poprzez ustanowienie rekordu prędkości na zamkniętym torze na lądzie w kwalifikacjach na torze California Speedway, pokonując oszałamiające okrążenie wynoszące 241,428 mil na godzinę.
Później zanotował 12 zwycięstw i 21 pole position, a swoje ostatnie zwycięstwo odniósł podczas swojego ostatniego występu w IndyCar w Teksasie w 2003 roku.
„Gale zdefiniował klasę jako kierowca i dżentelmen” – powiedział Roger Penske w swoim hołdzie. Jako mistrz IndyCar i zwycięzca Indianapolis 500 Gale osiągnął wiele w swojej karierze, zarówno na torze, jak i poza nim.
„Gile był kochany przez wielu. Był wspaniałym przyjacielem Team Penske i IndyCar, a także całej międzynarodowej społeczności sportów motorowych. Śmierć Gila to ogromna strata i będzie nam go bardzo brakować”.
Kariera De Ferrana po wyścigu w IndyCar była połączeniem wyścigów samochodów sportowych, zarządzania zespołem i mediów. W końcu dotarł także do Formuły 1, dołączając do zespołu BAR-Honda jako dyrektor sportowy w latach 2005-2007.
Wrócił do kokpitu w 2008 roku w fabrycznym prototypie Acura LMP2 w American Le Mans Series jako właściciel-kierowca swojego zespołu de Ferran Motorsports, współpracując z Francuzem Simonem Pagenaudem, którego Gilles miał później naśladować jako mistrza IndyCar. I zwycięzca Indy 500.
Fotografia: Bob Heathcote
Nr 66 de Ferran Motorsports Acura ARX-02a Acura: Gil de Ferran, Simon Pagenaud
Zespół awansował do klasy LMP1 Prototype jako zespół fabryczny Acury w 2009 roku, zdobywając pięć zwycięstw, siedem pole position i zajmując drugie miejsce w klasyfikacji.
Następnie był współwłaścicielem zespołu de Ferran Dragon Racing IndyCar do 2011 roku, pełniąc funkcję przedstawiciela właścicieli zespołu w komisji ICONIC, która oceniała projekty podwozia IndyCar nowej generacji.
De Ferran został mianowany dyrektorem sportowym zespołu McLaren Racing Formula 1 w 2018 roku i tę funkcję piastował do początków 2021 roku. W maju 2023 roku McLaren ponownie mianował go doradcą i doradcą.
Kierowca McLarena, Zak Brown, powiedział: „Ścigałem się z Gilem na całym świecie i widziałem, jak wygrywa niektóre z największych wyścigów. Jest wspaniałym przyjacielem od ponad 20 lat i będziemy za nim bardzo tęsknić i nigdy go nie zapomnimy.
Oprócz sukcesów wyścigowych De Ferran zostanie zapamiętany ze swojej ciepłej osobowości, ostrego poczucia humoru i przyjaznego charakteru w stosunku do wszystkich, których spotkał w sporcie, który był jego pasją.
Gil pozostawił żonę Angelę, którą poznał, gdy pracowała dla Paul Stewart Racing, córkę Annę i syna Luke'a.
„Nieuleczalny badacz twittera. Amatorski adwokat mediów społecznościowych. Wielokrotnie nagradzany guru muzyki. Becon ćpuna. Skłonny do napadów apatii”.
