10 kwietnia 2023 09:03
Derek Brassard napisał w tym sezonie piękną historię – i prawie wyszedł z niej nienaruszony.
Niestety, doświadczony napastnik Ottawa Senators starł się z bramkarzem Philadelphia Flyers Felixem Sandströmem w meczu u siebie 30 marca i doznał złamania kości strzałkowej.
Kontuzja mogła zakończyć sezon Brassarda, ale go nie osłabiła. 35-letni Brassard jest nominowany do nagrody Masterton Award w Ottawie, nagrody, która nagradza graczy za ich wytrwałość, sportową postawę i oddanie hokejowi. Jest on prezentowany przez Professional Hockey Writers Association (PHWA) i honoruje byłego członka Minnesota North Stars, Billa Mastertona, który zmarł w 1968 roku po urazie głowy podczas meczu.
Brassard rozmawiał z dziennikarzami o swojej kandydaturze przed kontuzją, której doznał w meczu z Flyers.
„Byłem bardzo zaskoczony, a jednocześnie naprawdę zaszczycony, że mogłem reprezentować drużynę” – powiedział Brassard.
Zauważył, że wśród poprzednich kandydatów byli jego byli koledzy, Bobby Ryan i Craig Anderson. Obaj wygrali Masterton Cup, Anderson w 2017 i Ryan w 2020.
Chcesz przykładu wytrwałości? Brassard jest esencją cechy.
W ciągu swojej 15-letniej kariery w NHL Brassard grał w 10 różnych organizacjach, w tym dwa razy w senatorach. Był częścią zespołu 2016-17, który dotarł do finału Konferencji Wschodniej, zanim przegrał w podwójnej dogrywce z Pittsburghem.
Zeszłego lata kontynuował treningi, jakby jesienią miał miejsce do gry, ale w rzeczywistości go nie miał. Nawiązał kontakt z różnymi zespołami i skończył na obozie senatorów PTO. PTO to „doświadczenie zawodowe”, ale to zwykle znaczy – po optymalnym terminie kontraktu.
Choć rywalizacja była zacięta, Brassard wywalczył miejsce w obozie i wystąpił w 62 meczach. Jego 13 bramek to najwięcej, odkąd strzelił 18 goli dla senatorów 2017-2018.
Główną siłą napędową była możliwość osiągnięcia plateau 1000 gier. Aby spełnić scenariusz, Brassard zrobił to 2 marca przeciwko swojej byłej drużynie, New York Rangers. Zasługując na przydomek „Big Game Brass”, Brassard położył wisienkę na torcie, strzelając dwa gole w wygranym 5-3 meczu dla Senators.
„To było wyjątkowe” — mówi Brassard. „Gra w ogródku przeciwko mojej byłej drużynie. A wypisanie kilku bramek dla chłopaków było czymś wyjątkowym. Ten dzień zapamiętam na długo.”
Osiągnięcie tego tysięcznego dopasowania wymagało od Brassarda ogromnego skoku wiary. Po rozegraniu zaledwie 31 meczów dla Flyers w zeszłym sezonie, kolejnych 15 dla Edmonton Oilers po wygaśnięciu umowy, plus jeden mecz play-off z Edmonton, Brassard nie był pewien, czy nadal ma przed sobą przyszłość na tym poziomie. Przynajmniej jako gracz.
Jest zbyt stylowy, by czuć, że NHL jest mu winna kolejny sezon.
– Myślę, że gra w tej lidze to przywilej – mówi. „Jak wszystko w życiu, idzie dalej, gdy się starzeję”.
Po ostatnim sezonie wziął dwa tygodnie wolnego, aby pomyśleć o swojej przyszłości. I poszedł na siłownię, aby zachować swoją zwykłą rutynę jak nic innego.
„Zasadniczo po prostu starałem się pozostać na planie” — mówi. „Miałem wokół siebie grupę ludzi, którzy pomogli mi zrobić więcej, spróbuj przez kolejny rok”.
W szczególności cytuje swoją rodzinę, swoją dziewczynę Elisabeth Lefebvre i kilku trenerów poza sezonem, w tym trenera narciarstwa Sebastiena Bordello, byłego napastnika olimpijskiego Gatineau. Brassard jeździł na łyżwach z grupą profesjonalistów mieszkających w Montrealu.
„Przechodzenie z zespołu do zespołu było trudne psychicznie, ale wchodząc w lato bez kontraktu, liczyłem tylko na najlepsze. Po prostu pracowałem i pracowałem. I to sprawiło, że zespół wyszedł z obozu. „
Brassard jest bardzo wdzięczny za możliwość ponownego grania w Ottawie, po drugiej stronie rzeki od Hull, gdzie się urodził. Od 2020 roku Brassard jest współwłaścicielem Igrzysk Olimpijskich QMJHL.
Kontuzje były dużą częścią sezonu Ottawy i pomogły Brassardowi w zdobyciu okazji, w tym w drugiej drużynie. Ponieważ rozgrywający Josh Norris wypadł z gry przez prawie cały sezon z powodu kontuzji barku, Brassard był jednym z napastników, którzy wkroczyli do akcji.
„Grać i mieć rolę, to jedyna rzecz, o którą gracz może poprosić” – mówi. „Lubię tutejszą grupę. Mamy dobrą grupę młodych ludzi. Są naprawdę utalentowani i było dużo zabawy w tym roku. „
Oprócz swojej roli Brassard mówi, że próbował być jak „dobry starszy brat” dla niektórych młodszych senatorów.
We wrześniu skończył trzydzieści sześć lat. Minęło 17 lat, odkąd Brassard był chudym dzieciakiem i został zwerbowany na szóstym miejscu w klasyfikacji generalnej przez Columbus Blue Jackets po części czterech sezonów juniorskich z Drummondville.
Brassard powiedział, że nie zdecydował się jeszcze na grę w kolejnym sezonie. I powiedział to zanim Został ciężko ranny 30 marca. Od tego czasu przeszedł operację, aby naprawić złamaną kość strzałkową, a czas powrotu do zdrowia wynosi od sześciu do ośmiu tygodni, według głównego trenera Senatorów, D.J. Smitha.
Jeśli przejdzie na emeryturę, Brassard ma osobowość, dzięki której byłby dobrym trenerem, ale nie jest pewien, czy chce tej ścieżki. Asystent trenera Montreal Canadiens, Alex Burroughs, powiedział Brassardowi, że trenowanie przy komputerze zajmuje dużo czasu.
„Myślę, że postrzegam siebie bardziej w kategoriach zarządzania” — mówi Brassard.
Każda drużyna byłaby szczęśliwa, gdyby go miała.
„Niezależnie od tego, czy chodzi o zarządzanie, coaching czy telewizję, na pewno będzie interesował się hokejem” — mówi Smith. „Jest bardzo kompetentny. Jego doświadczenia pozwolą mu to zrobić i on to uwielbia.”
„Nieuleczalny badacz twittera. Amatorski adwokat mediów społecznościowych. Wielokrotnie nagradzany guru muzyki. Becon ćpuna. Skłonny do napadów apatii”.
