Tunezyjczycy idą do urn w wyborach, które mają umocnić rządy potężnego prezydenta | Tunezja

Tunezyjczycy po 11 latach wracają w sobotę do urn Samopoświęcenie sprzedawcy Efekty Upadek władcy-tyrana Rozpętał falę ludowych buntów w Afryce Północnej i na Bliskim Wschodzie.

W ciągu burzliwej dekady, która upłynęła od tamtej pory, inne państwa regionalne, które kiedyś rozpadły się pod ciężarem powszechnych rewolt, były coraz bardziej dławione przez kontrrewolucje, które powstrzymywały zdobycze obywatelskie i swobody polityczne, których bronili ich obywatele.

mimo Tunezja Był to jedyny kraj, który wyszedł z protestów Arabskiej Wiosny z demokratycznym rządem i istnieją obawy, że sobotnie wybory mogą zakończyć się demokracją i scementować powrót rządów siłacza.

Obecny prezydent Kais Saied, który w lipcu ubiegłego roku Rządzący rząd Tunezji został obalony i od tego czasu Odnowił konstytucję, aby dać sobie w dużej mierze nieskrępowane uprawnieniaoczekuje się przewodniczenia nowej legislaturze z niewielkim patronatem, słabymi partiami politycznymi.

Że wybory przypadają w rocznicę samopodpalenia się Mohameda Bouaziziego w proteście przeciwko traktowaniu go przez władze, co jest bardzo symboliczne, i kurtyna opada na epokę, która stała się znana jako arabska wiosna – w miejsce, w którym był. To wszystko zaczęło się.

Grupy opozycyjne i główne partie polityczne zapowiedziały bojkot głosowania, nazywając je niedemokratycznym i listkiem figowym uzasadniającym przejęcie władzy, które zniszczyłoby z trudem wywalczone wolności.

Neguib Chebbi, szef anty-Saïdowskiej koalicji, do której należy islamistyczna partia Ennahda, powiedział, że wybory, które odbywają się w czasie kryzysu gospodarczego podsycającego biedę, były „martwą farsą”.

Mimo to Saied mówi, że referendum w sprawie reformy konstytucyjnej w lipcu dało mandat do przeforsowania zmian i roszczeń Tunezyjczyków, którzy szukają pewności politycznej po dekadzie chwiejnej i często rozpadającej się demokracji.

„Tunezja to ostatnia kostka domina, która spadła w regionie” – powiedział Hamish Kinnear. Bliski Wschód i Afryka Północna Analityk w firmie wywiadowczej Verisk Maplecroft. Ale patrząc w przyszłość, nic nie jest nieuniknione. Saied może teraz dominować, ale może spotkać się z ostrą wewnętrzną opozycją wobec swoich planów wprowadzenia strukturalnych reform gospodarczych.

Ale na razie tych, którzy popierają nowego siłacza z Tunezji, wydaje się pociągać pewność, jaką oferuje.

Profesor Safwan al-Masri powiedział: „To, co sprawiło, że Said stał się popularny i wzmocniło jego uprawnienia prezydenckie, to fakt, że Tunezyjczycy stracili cierpliwość do wybranych przez siebie przywódców, gdy obserwowali, jak dziewięć kolejnych rządów w ciągu 10 lat składało wielkie obietnice i nieustannie słabło, zwłaszcza na froncie gospodarczym ”. Dziekan Uniwersytetu Georgetown w Katarze i autor książki Tunisia: An Arab Anomaly. „Ale sytuacja ekonomiczna nie poprawiła się za Saida, a jego popularność, zawsze płytka, malała”.

W sąsiednim Egipcie – którego przywództwo poparło zdobycie władzy przez Saida – bunt wywołany obaleniem prezydenta Tunezji Zine El Abidine Ben Alego w 2011 r. . Chociaż egipscy rewolucjoniści należeli do najgłośniejszych i najpotężniejszych w regionie, ich dążenie do wykucia politycznego ekosystemu, w którym obywatele kształtowali własne przeznaczenie, zostało w dużej mierze pokonane przez powstające państwo policyjne, które przywłaszczyło sobie niepowodzenia krótkotrwałego rządu Mohameda Mursiego. Zmuszony do odejścia z urzędu W 2013 roku trafił do więzienia.

„Wykuwanie demokracji z popiołów autorytarnych państw to trudne zadanie” – ostrzegł Kinnear. Hosni Mubarak mógł zostać obalony w wyniku rewolucji ludowej i zastąpiony przez wybranego przywódcę, ale inne części starego reżimu – takie jak armia – pozostały nienaruszone i później pomogły przywrócić autorytarne rządy. Demokracja pozostaje krucha nawet po jej ustanowieniu.

Al-Masry powiedział, że jury pozostało poza debatą na temat tego, czy Tunezja może odnieść sukces w swoim demokratycznym eksperymencie. „Nie można przeoczyć społecznego fundamentu demokracji w Tunezji – jej silnego społeczeństwa obywatelskiego i ruchu pracowniczego, a także zaangażowania na rzecz praw kobiet i widocznej roli, jaką kobiety odgrywają w życiu publicznym. Jakkolwiek kuszące jest spojrzenie na wszystkie kraje w regionie przez pryzmat ten sam pryzmat, może to być całkowicie mylące.Sytuacja jest zupełnie inna niż na przykład w Egipcie, gdzie armia i ruch robotniczy mają przeciwstawne siły w porównaniu z Tunezją.

HA Hellyer, naukowiec niebędący rezydentem w Carnegie Endowment for International Peace, powiedział, że wybory niekoniecznie oznaczają koniec pewnej ery. Era po 2011 roku była świadkiem rewolucji i kontrrewolucji, ale bynajmniej nie był to ostatni rozdział. To, co obserwujemy, to cykle, które wciąż się rozwijają, gdy ludność nalega na płacenie, a potem się wycofuje, a systemy status quo próbują nimi zarządzać. Kais Said to kolejna uwaga w tej historii, ale nie sądzę, żeby jeszcze cokolwiek skrystalizował”.