Posłuchaj muzyki: Akcja Impromptu Doobie Brothers rozgrywa się w 1980 roku i jest częścią historii Halifax

Steve McLeod czytał w łóżku w swoim mieszkaniu w Halifax we wczesnych godzinach porannych w poniedziałek sierpnia 1980 roku, kiedy odebrał telefon.

Miał właśnie zasnąć po pracy na zmianę w Chronicle Herald, gdzie pracował w dziale sportowym.

Po drugiej stronie telefonu znajomy z pracy powiedział mu, że musi jechać do The Misty Moon, baru na północnym krańcu Halifaxu, bo gwiazdy rocka The Doobie Brothers mają zamiar wyjść na scenę.

Chociaż McLeod początkowo wątpił w to, co mówił mu przyjaciel, obietnica kolegi, że wykona kilka przerażających zadań, jeśli skłamie, wystarczyła, aby przekonać McLeoda do wybrania się na wycieczkę po mieście.

„Wyskoczyłem z łóżka, ubrałem się, wskoczyłem do samochodu i pobiegłem w większości pustymi ulicami Halifaxu w poniedziałek o pierwszej rano” – powiedział McLeod.

Kiedy podjechał pod Misty Moon, który znajdował się na rogu ulic Getyngi i Cunard, McLeod usłyszał Długi pociąg jadący Gra z zewnątrz budynku.

Wszedł do budynku, szybko wspiął się po długich schodach i uiścił opłatę za wstęp w wysokości kilku dolarów.

„Byłem podekscytowany, że tam byłem i byłem świadkiem czegoś takiego” – powiedział McLeod. „Mam na myśli, że takie zespoły nie przyjeżdżały do ​​Halifaxu zbyt często… było tak duże, jak tylko można było dostać, może poza Rolling Stonesami w 1980 roku”.

Noc, w której Doobies zagrali z Księżycem, stała się legendarną częścią historii popkultury Halifax. Chociaż ludzie, którzy tam byli, nie zgadzają się co do niektórych szczegółów, np. liczby osób, szacunki wahają się od kilkudziesięciu do kilkuset – The Doobie Brothers akt Zagraj w Misty Moon.

Doobies wracają do Halifaxu

Za kilka dni zespół powróci także do miasta. Członkowie Rock & Roll Hall of Fame wystąpią w Scotiabank Center w piątek, 13 października. Będzie to ich drugi występ w tym miejscu.

W 1980 roku zespół odbywał w mieście próby przed nadchodzącą trasą koncertową, która rozpoczęła się koncertem 20 sierpnia w Halifax Metro Centre. Trasa miała promować ich album, Jeden krokktóry miał zostać wydany w następnym miesiącu.

Ale co sprowadziło ich na Księżyc?

Lokalny muzyk Pat Riley był członkiem zespołu grającego w The Misty Moon, kiedy The Doobie Brothers wykonali zaimprowizowany set. Riley powiedział, że osoba, która podkładała głos swojemu zespołowi, RAM, pracowała także nad głosem w Metro Center. Riley powiedział, że ta osoba, George Barry Stevenson, była znana jako Scrapper.

„Powiedział: «Hej, w Misty Moon gra naprawdę dobry zespół. To ostatni wieczór, może wyjdziecie i świętowacie?»” – powiedziała Riley.

Niedzielny wieczór 17 sierpnia 1980 r. był ostatnią nocą Księżyca w miejscu przy Göttingen Street, zanim przeniósł się do większego miejsca przy Kempt Road.

Tego wieczoru Sam Moon śpiewał z RAM, co było reklamowane jako RAM n’ Sam. Moon pamięta, że ​​będąc na scenie, widział grupę ośmiu do dziesięciu mężczyzn idących razem. Poznaj jednego z nich: Michaela McDonalda, uduchowionego piosenkarza Doobie Brothers. Grupa siedziała przy stole niedaleko sceny.

„Po prostu graliśmy dalej i nie byłem całkowicie onieśmielony” – powiedział Moon. „Prawdopodobnie powinienem był, ale zrobiłem, co do mnie należało i zespół zagrał”.

Kiedy grupa skończyła, Moon chciał coś powiedzieć grupie, więc podszedł do stołu. Ale nie był pewien, co powiedzieć.

„Po prostu powiedziałem sobie: «Hej, chłopaki. Czy masz ochotę zakłócać dzisiejszy wieczór?” „To było dla mnie trochę niegrzeczne” – powiedział Moon.

Dobies zgodzili się, że tak, ale był jeden problem. Na scenie nie było klawiatury, na której MacDonald mógłby grać.

Lokalna piosenkarka Pam Marsh znalazła rozwiązanie.

„Podniosłem rękę i powiedziałem: «Wiesz, mam kilka. Mam Rhodesa i Wurlitzera. To znaczy, możesz wybierać, co chcesz” – powiedział Marsh.

Marsh, McDonald i trzecia osoba związana z Doobies – Marsh powiedział, że to perkusista Keith Knudsen, inni twierdzą, że to technik – udali się do jej mieszkania przy Green Street na południowym krańcu miasta. Marsh powiedziała, że ​​nigdy nie miała prawa jazdy, więc nie jest jasne, kto był właścicielem samochodu ani kto nim kierował.

W swoim mieszkaniu poprosiła MacDonalda, aby pokazał jej przedstawienie Minuta po minucieCo zrobił. Następnie cała trójka wróciła na Księżyc, gdzie dwaj mężczyźni wciągnęli klawiaturę po długich schodach.

W tym czasie Sam Moon i RAM wrócili na scenę, aby zagrać kolejny set. Na scenę wszedł MacDonald, ustawiał instrument, po czym połączył go Road. MacDonald odkrył zmiany akordów w melodii Moona, Nie zostawiaj mnie na lodzieI dołączył do tego płynnie.

Kiedy piosenka się skończyła, Moon podziękował MacDonaldowi za dołączenie do nich.

„Michael, to było miłe, ale chyba nie stać mnie na ciebie” – Reilly przypomniał sobie, jak Moon mu to mówił.

„Chcieliśmy z nimi zagrać”

Riley powiedział, że jego zespół zdecydował się następnie przekazać swoje instrumenty.

„Reszta chłopaków tam stoi” – powiedział. „To niegrzeczne nie pozwolić im wstać, mimo że wszyscy chcieliśmy się z nimi bawić, a oni chcieli się bawić”.

The Doobies zagrali na scenie około sześciu piosenek. To zawiera Długi pociąg jadący, Słuchać muzykiw którym Marsh zaśpiewał w chórkach, oraz cover bluesowej piosenki pt Boso.

„To było zabawne, ponieważ Michael McDonald śpiewał ją boso, no wiesz, a nie na piechotę” – powiedział Reilly.

’Cholera! „To już się dzieje”.

McLeodowi to, co działo się przed jego oczami, przypominało coś, o czym czytał w „Rolling Stone”.

„Kiedy przyjechałem i usłyszałem tę piosenkę, trafiła ona do marki Doobies, [Long Train Runnin’]„On na to: «Jasna cholera!» „To już się dzieje” – stwierdził.

To nie był pierwszy raz, kiedy The Doobie Brothers zrobili coś takiego. W oficjalnej biografii grupy pt. Prowadzenie długiego pociągu: nasza historia braci Doobiegrupa opowiada o przesiadywaniu z lokalnymi zespołami, nawiązując do wydarzenia z lipca 1974 roku w Amsterdamie.

Co myśli Doobie

Patrick Simons, jeden z założycieli Doobie Brothers, powiedział, że zazwyczaj trafiają do barów po otrzymaniu rekomendacji.

„Ktoś mówi: «Hej, musisz wysiąść, uderzyć kogoś, inaczej utkniesz»” – powiedział Simmons podczas rozmowy telefonicznej z Osage Beach w stanie Missouri w sierpniu.

Pamięta Noc na Księżycu i grę w McDonaldzie BosoPrzyznaje jednak, że jego wspomnienia są „trochę zamglone”.

Simmons powiedział, że zespół zawsze kochał siedzenie.

„Wiesz, masz szansę się zabawić” – powiedział. „To wszystko, co się dla mnie liczy. Muzyka to zarówno hobby, jak i zawód”.

Simmons powiedział, że nie może się doczekać powrotu do Halifax. Uwielbiał jedzenie podczas swojej pierwszej wizyty, zwłaszcza owoce morza. Powiedział, że zawsze chciał tu wrócić jako turysta i określił to miejsce jako „magiczne miejsce”.

Po zaimprowizowanym występie Misty Moon zespół stał się stałym bywalcem nowej lokalizacji Moon przed koncertem MetroCenter, powiedział Ron Boone, który pracował w barze na różnych stanowiskach, w tym jako barman i barman. Powiedział, że omijali zespół szerokim łukiem, co jego zdaniem zespół docenił.

„Traktowaliśmy ich jak normalnych ludzi” – powiedział Boone.

Darmowe bilety

Powiedział, że zespół zapewnił pracownikom Misty Moon bilety na koncert i pozwolił im oglądać próby.

Noc, w której Doobies bawili się z Księżycem, nadal jest w dużej mierze żywa w historii Halifaxu Temat ten zajmuje ważne miejsce w niedawnej pracy magisterskiej Charlene Boyce.

„Z tego, co widziałam w Internecie oraz z informacji, jakie ludzie publikowali przez lata na grupach na Facebooku przypadkowe historie o Misty Moon lub na różnych forach dyskusyjnych, wynika, że ​​tak, nie ma możliwości, aby wszyscy tam byli” – stwierdziła. w wiadomości. wywiad.

Chociaż wspomnienia ludzi z tej nocy mogą się różnić, jedyną rzeczą, co do której wszyscy byli zgodni, jest to, jak dobrze się bawili, co Simmons docenia.

„To bardzo satysfakcjonujące, że ludzie dobrze się z tym czują i pamiętają o tym” – powiedział. „Jesteśmy takimi samymi facetami jak wszyscy inni. To, że ludzie doceniają to, co robisz, jest satysfakcjonujące… Podoba mi się pomysł, że dajesz ludziom trochę szczęścia i dobrych wspomnień. To cudowna rzecz w tym życiu. „