Ogromny zakres nauk o materiałach – obejmujący chemię, fizykę, inżynierię i nanotechnologię – stwarza dla sztucznej inteligencji ogromne możliwości przyspieszania odkryć poprzez modelowanie obliczeniowe, analizę właściwości i projektowanie nowych materiałów.
Twierdzenia Google DeepMind dotyczące materiałoznawstwa podkreślają, jak te możliwości już wpłyną na badania oparte na sztucznej inteligencji. Jednakże artykuł Anjany Ahuja („Czy sztuczna inteligencja naprawdę może zmienić nasz świat fizyczny?”, opinia z 17 kwietnia) słusznie wskazuje na rosnącą falę obaw wśród badaczy co do skutecznego wykorzystania sztucznej inteligencji.
Chociaż narzędzia sztucznej inteligencji oferują potencjał przyspieszenia badań — czy to poprzez ekstrakcję wiedzy, analizę literatury, czy interaktywnych asystentów AI — sceptycyzm ekspertów w tej dziedzinie wobec ustaleń DeepMind podkreśla kluczową kwestię.
Sztuczną inteligencję należy postrzegać jako technologię „wspomagającą”, która usprawnia i umożliwia pracę ludzkich ekspertów, a nie jako bezpośredni zamiennik rygorystycznego zrozumienia, które wynika z lat specjalistycznych badań. Prawdziwa innowacja polega na partnerstwie między dziedziną obliczeniową sztucznej inteligencji a dziedziną wiedzy doświadczonych naukowców zajmujących się materiałami.
Ostatecznie interpretacją, walidacją i zastosowaniem odkryć opartych na sztucznej inteligencji w świecie rzeczywistym muszą zajmować się eksperci-ludzi zanurzeni w tej dziedzinie.
Zamiast wyolbrzymiać możliwości sztucznej inteligencji, powinniśmy docenić jej rolę jako uzupełniającego narzędzia zachęcającego i rozszerzającego pracę czołowych badaczy.
Wiktor Botew
CTO i współzałożyciel Iris.ai
Stabaek, Norwegia
„Zła entuzjasta podróży. Irytująco skromny ćpun internetu. Nieprzepraszający alkoholiczek”.
