Istnieje wiele niewiadomych, jeśli chodzi o ludzi żyjących poza światem. W końcu nasz gatunek nigdy nie był nigdzie indziej niż Ziemia, więc jak mielibyśmy oddziaływać fizycznie i psychicznie, gdyby nadszedł czas, aby zacząć osiedlać się na innych planetach?
Nowe badanie oparte na symulacjach człowieka na Ziemi ujawniło kilka interesujących spostrzeżeń. Po pierwsze, kontakt ze światem zewnętrznym – a tym samym kolegami z powrotem do bazy – ma tendencję do zmniejszania się z czasem; Po drugie, zbiorowa spójność załogi kosmicznej kolonii poprawia się, im dłużej trwa misja.
To bardzo obiecujące dla osadników w przyszłości Księżyc, zatrudnienie Marslub gdziekolwiek indziej. Będą musieli polegać na własnej inicjatywie dużo czasu i trzymać się razem na każdą ewentualność, co wydaje się, że tak właśnie się stało.
„Załogi na takich misjach mają zwykle mniejszy kontakt z kontrolą misji w izolacji i coraz rzadziej dzielą się swoimi potrzebami i problemami” Mówi jeden z badaczyDmitriy Sheved z Rosyjskiej Akademii Nauk (RAS).
Dane do badania zostały zaczerpnięte z dwóch symulacji SIRIUS (Scientific International Research in a Unique Ground Station) przeprowadzonych w Rosji, z których jedna obejmowała okres 17 dni, a druga 120 dni. Dodano sztuczne opóźnienie komunikacji, aby lepiej dopasować to, czego doświadczą astronauci na innych planetach i księżycach.
Oprócz rejestrowania częstotliwości komunikacji, naukowcy przeanalizowali również wiadomości wideo pod kątem mimiki twarzy oraz intensywności, częstotliwości i różnorodności wzorców mowy. Rejestrowano również rodzaje uczuć, które były wyrażane w ramach eksperymentów.
Z biegiem czasu częstotliwość komunikacji spadła, z wyjątkiem ważnych wydarzeń związanych z misją, takich jak symulowane lądowanie. Zwiększyła się spójność załogi, a style komunikacyjne załogi zbiegły się w podobny sposób, nawet pomimo różnic kulturowych i płciowych.
Na przykład w czteromiesięcznej symulacji liczba wiadomości wideo wysyłanych do centrum kontroli misji spadła z 200 w pierwszym tygodniu izolacji do 115-120 w kolejnych tygodniach. Jednocześnie skrócił się również czas trwania wiadomości wideo.
„Nasze odkrycia pokazują, że w warunkach autonomicznych załogi przechodzą psychologiczny „autonomiczny” proces, stając się mniej uzależnione od kontroli misji”. Shved. mówi.
„Ponadto załogi w takich warunkach mają tendencję do większej spójności, ponieważ członkowie załogi stają się bliżsi i bardziej podobni do siebie, pomimo różnic osobistych, kulturowych i innych. Zjawiska te wyglądają więc obiecująco dla przyszłej eksploracji Układu Słonecznego – lub dla jakichkolwiek zespołów, które żyj i pracuj w odosobnieniu.Na ziemi”.
W ostatnich latach miało miejsce wiele innych podobnych doświadczeń, w tym roczna HI-SEAS (Hawaii Space Exploration Simulation and Test) i marzec -500 Symulacja, która trwała 520 dni, dała podobne wyniki dla tego nowego badania.
Więcej symulacji jest już w toku, w tym eksperyment SIRIUS-21, który ma trwać pełne osiem miesięcy. Zanim ludzie będą naprawdę żyć na innych światach, powinniśmy mieć o wiele więcej danych na temat tego, czego się spodziewać.
„Nasze ustalenia rodzą poważne pytania, które należy wziąć pod uwagę [before sending crews to the moon, Mars, and other planets], ” Shved. mówi.
Obiecujące jest to, że załogi wydają się być bardziej niezależne i niezależne od ziemi. Zwiększona spójność załogi powinna również pomóc im radzić sobie z różnymi problemami podczas misji.
Wyszukiwanie zostało opublikowane w granice w psychologii.
„Analityk. Nieuleczalny nerd z bekonu. Przedsiębiorca. Oddany pisarz. Wielokrotnie nagradzany alkoholowy ninja. Subtelnie czarujący czytelnik.”
