Domy wiary w epoce kosmicznej

Dla tych, którzy szukają wspaniałego i potężnego przykładu nowoczesnej architektury sakralnej, nie szukaj dalej niż w dzielnicy Kirkendale w Hamilton. Wystawiona w zeszłym tygodniu za 1 dolara synagoga Beth Jacob z 1953 roku przez urodzonego w Hamilton architekta Williama R. Drzwi wejściowe znajdują się pośrodku, a od zachodu rytmiczny zestaw 14 małych kwadratowych okien.

Ale jeśli ktoś zdecyduje się uniknąć wojny licytacyjnej – bo to na pewno się wydarzy – może najlepiej będzie odejść w przeszłość przed prawdopodobnym wynikiem rozbiórki i nowych sił rozwojowych Beth Jacob na śmietniku historii.

W krótkim czasie, w którym fotografka architektury Amanda Large z Double Space Photography dokumentowała współczesne domy modlitwy, obserwowała, jak to się dzieje, gdy kongregacje słabną, a ostatnio, podczas pandemii, zwróciła się do usług internetowych.

„Nie wiem nawet, czy prezbiterianin z Wexford świadczy usługi” – mówi 43-letnia matka dwójki dzieci. Był to pierwszy kościół, który portretowała; że to [got] żłobek, a wielu z nich ma przedszkole i inne rzeczy, które ich wspierają, ale tak, [some of them] Będziesz musiał sprzedać budynki i według wszelkiego prawdopodobieństwa nie zostaną one w ogóle odrestaurowane ani zachowane.

Scarborough’s Wexford Presbyterian (1963, Dunlop Matsui) (1963, Dunlop Matsui), który pani Large pieszczotliwie nazywa „sukulentami” ze względu na okrągły i postrzępiony kształt, jest jednym z 50 budynków sakralnych zawartych w 50: Pięćdziesiąt nowoczesnych kościołów, obiektyw 50 mm, samodzielnie wydaną książkę (niedostępną w sklepach) oraz stronę internetową, https://fifty50.space/wpc. Nieszczególnie religijna pani Large, która z wykształcenia była architektem, zaczęła jednak zauważać ogromną liczbę powojennych kościołów w Toronto, kiedy przeprowadziła się do miasta w 2017 roku. W końcu, po kilku wizytach w komercyjnych miejscach filmowania i z powrotem, zdecydowała do Dokumentacja jest gotowa do zaaranżowania: „Chciałem mieć własny projekt o jakiejś strukturze, którą mógłbym śledzić… więc zacząłem badać kościoły [thinking], „Wow, jest ich znacznie więcej, niż myślałem… a jak można wywnioskować z książki, nie ma dla nich standardowej klasyfikacji, istnieje wiele różnych form, jakie przybierają”.

Zdecydowałam się również ograniczyć go do fotografii czarno-białej i tylko z obiektywem 50 mm: „Nie jest zbyt szeroki, ale też nie jest szczegółowy, więc ma ogniskową bardzo średni zakres” – wyjaśnia. „Jeśli zrobisz wystarczająco dużo kopii zapasowej, możesz objąć cały kościół, ale chciałem rzucić sobie wyzwanie, aby popracować nad winietkami, opowiedzieć historię w częściach, zbliżyć się trochę i obejrzeć budynek w serii zdjęć, a nie tylko w jednym ”.

Spojrzenie na stronę pokazuje, co następuje: John B. Parkin Associates Church w centrum Christadelphians (1950) ukazuje się tak, jakbyśmy rzeczywiście szli: rzut oka na zakrzywioną ścianę ze szkła sięgającego od podłogi do sufitu; Studiuj kursy ceglane. Drzwiczki użytkowe Tylna ściana bez ozdobników jest perforowana za pomocą klimatyzatorów. Dla Parkwoods United (Craig Zeidler Strong, 1964) można zbadać pozorną geometrię masywnego kształtu trójkątnego dachu i to, jak dominuje (i naśladuje) trójkątny element, na którym się znajduje. U św. Karola Boromeusza (1948, architekt nieznany) trójkąty są wykorzystywane w zupełnie inny sposób: jako małe okienka na prostym budynku z płaskim dachem. W West Ellesmere United (Craig & Zeidler, 1958/1961) istnieje wiele różnych abstrakcji – diamenty, złamany łuk, złożone panele, przypadkowe małe okienka wzorowane na słynnym Ronchamp Le Corbusiera, abstrakcyjny wieżowiec – wydaje się, że pani Large jest Obrazy dokumentują różne budynki i dopiero gdy wyciągniesz je, aby nadać kontekst, zrozumiemy, jak łączą się ze sobą formy. Wręcz przeciwnie, wdzięczny, sklepiony kolebkowo dach Saint-Louis-de-France (Martin Mindelo, James Kewan, Henry Fleiss, 1959) wydaje się mieszać z cienkimi chmurami nad głową.

Ponieważ nie ma fotografii wnętrz ani witraży oświetlonych od tyłu przez słońce, widzowie mogą traktować obrazy Pani Wielkiej jako formę i przestrzeń, jako instalacje, jako architekturę, bez (religijnych) ograniczeń . Jest podobny do artykułu, który napisałem w marcu 2007 roku, w którym po prostu wymieniłem niektóre modernistyczne kościoły i synagogi, które zauważyłem przez lata (wiele takich jak pani Large), jednocześnie zwracając uwagę na ich najbardziej godne uwagi cechy. Napisała wtedy, że „Nowoczesność była logicznym wyborem organizacji religijnych w latach pięćdziesiątych i sześćdziesiątych… z prawdziwym lub wyimaginowanym strachem, że telewizja – choć być może nie narzędzie szatana – była przynajmniej częściowo odpowiedzialna za spadek frekwencji, Spodziewano się, że kosmiczne projekty sprowadzą pobożnych z powrotem na ławki”.

Wraz z nadejściem nowej ery kosmicznej nie mogę się powstrzymać od zastanawiania się, czy przywódcy religijni ponownie przyjmą niektóre formy przygód, które z taką miłością uchwycone zostały przez obiektyw pani Large. Ale jeśli strona internetowa Fif5050 nie wystarczy, aby ich przekonać, pani Large pokaże również swoje prace w drugiej Galerii Daniels Spectrum na drugim piętrze festiwalu DesignTO w styczniu i lutym 2022 (https://designto.org).

Twój dom jest najcenniejszą rzeczą, jaką posiadasz. nasz tygodnik biuletyn o nieruchomościach Aby pomóc Ci być na bieżąco z wiadomościami z rynku mieszkaniowego, kredytami hipotecznymi, ostatnimi zamknięciami i nie tylko. Zarejestruj się dziś.