Kanadyjczycy nie chcą, aby Karol lub ktokolwiek inny był ich królem

Mimo oficjalnej żałoby reakcja większości Kanadyjczyków na śmierć królowej Elżbiety II była ambiwalentna. Chociaż ta reakcja mogła być stłumiona, jej emocjonalna skala przyćmiła wszystko, co wynikało z koronacji Karola III. Dziś monarchia brytyjska jest zwiędłą łuską, materią Middlebrow Dramat Netflixa przeciwnicy potępienia Charakteryzuje się jej byłych członków. Zawód się skończył, nawet jeśli formalnie pozostaje instytucją, a jakakolwiek legitymacja, jaką cieszyła się kiedyś instytucja, z pewnością należy już do przeszłości.

Jeszcze przed śmiercią królowej stosunki Kanadyjczyków z oficjalną głową państwa nie były zbyt ciepłe. W ankiecie przeprowadzonej przez Dominion Institute w 2009 roku trzy czwarte początkowo nie zdawało sobie sprawy, że nazwisko należy do niej, co wyraźnie odzwierciedla brak rzeczywistej własności w kanadyjskim życiu obywatelskim. W ciągu mniej więcej ostatniej dekady społeczne poparcie dla dalszego zachowania związków osłabło, a ostatnie dane sugerują, że trend ten nie zwalnia. W przeddzień koronacji Karola Ankieta przeprowadzona przez Instytut Angusa Reida Okazało się, że tylko 28 procent Kanadyjczyków ma o nim przychylną opinię, a 60 procent nie chce, by uznano go za króla. Tymczasem nieco ponad połowa nie chce, aby ich kraj pozostał monarchią konstytucyjną.

w porównaniu do Australii czy Barbadosu (który zadeklarował się Republika w 2021 r.), Kanada nie gościła silnego nurtu republikańskiego od XIX wieku, chociaż sprzeciw wobec monarchii był sporadyczną cechą jej krajobrazu politycznego. Dzięki nacjonalizmowi Quebecu monarchia jest mniej popularna we francuskiej Kanadzie, gdzie członkowie Rada Narodowa województwa ma go czasami odrzucić Aby złożyć przysięgę wierności przewidzianą w Konstytucji, aw 1976 r. premier Rene Lévesque protest Udział królowej w igrzyskach olimpijskich w Montrealu.

Coś podobnego niedawno rozprzestrzeniło się na Ontario, gdzie byli rdzenni członkowie parlamentu prowincji odrzucić zaśpiewać „God Save the Queen”. Po śmierci królowej Elżbiety w zeszłym roku, aborygeński poseł Sol Mamaqua i połowa jego kolegów klubowych z Partii Socjaldemokratycznej Ontario. upuszczony Aby wziąć udział w przysiędze wierności przypisanej jej następcy.

Zwykłą reakcją na nastroje republikańskie w Kanadzie jest to, że przepisy konstytucyjne tego kraju uniemożliwiają zerwanie więzi z monarchią. Otwarcie Konstytucji ma przywołać wspomnienia kontrowersyjnych negocjacji konstytucyjnych z początku lat 80., które ostatecznie doprowadziły do ​​lat napiętych debat na temat praw, jurysdykcji federalnej i prowincjonalnej oraz tożsamości narodowej. Jednak sondaże Angusa Reida wykazały aż 88 procent Kanadyjczyków zgodzić się z pomysłem robienie dokładnie tego w służbie formalnego oddzielenia kraju od Wielkiej Brytanii.

Taki proces byłby technicznie złożony, a jakakolwiek rzeczywista zmiana konstytucji musiałaby uwzględniać między innymi istniejące traktaty między Koroną Brytyjską a rdzenną ludnością. Ale powszechne referendum mogłoby nadać mu znaczną wagę, a dostępne dowody sugerują, że pro-monarchistyczna strona będzie miała trudności z przedstawieniem argumentów, które wielu uznałoby za przekonujące.

Bez wątpienia ambiwalentny stosunek Kanadyjczyków do monarchii ma związek z postaciami, które teraz napotkasz. Gdyby ród Windsorów zdecydował się odrzucić tradycję i zamiast tego przedstawić potencjalnych następców Karola i Camilli, podczas koronacji mogło być przynajmniej trochę więcej fanfar. Niezależnie od tego, miejsce instytucji w kanadyjskim życiu publicznym pozostałoby takie, jakie jest dzisiaj: bierna i nieistotna obecność, za którą niewielu by tęskniło, gdyby nawet zauważyli, że zniknęła od samego początku.