W wieku 68 lat umiera Li Keqiang, były premier Chin Wiadomości polityczne

Media państwowe podają, że Li Keqiang, który złożył rezygnację ze stanowiska zaledwie dziewięć miesięcy temu, zmarł na zawał serca.

Li Keqiang, były premier Chin, zmarł na atak serca niecały rok po ustąpieniu ze stanowiska drugiego co do wielkości przywódcy kraju.

„26 października Lee doznał nagłego ataku serca i zmarł 27 października o godzinie 00:10. [16:10 GMT October 26] W piątek państwowa gazeta Global Times podała, że ​​po niepowodzeniu wszystkich środków ratunkowych.

68-latek, który w marcu przeszedł na emeryturę, służył przez dwie kadencje u boku chińskiego prezydenta Xi Jinpinga, ale pod koniec swojej kariery został odsunięty na dalszy plan polityczny, gdy Xi gromadził coraz większą osobistą władzę nad chińskim rządem i gospodarką.

W ciągu kilku godzin po śmierci Li indeksowanie doniesień prasowych było zauważalnie niższe w takich pismach, jak „People’s Daily” i „China Daily” – oba uważane za rzeczniki Komunistycznej Partii Chin – zajmując drugie lub trzecie miejsce za artykułami na temat nowej infrastruktury, inwestycji zagranicznych, a nawet… Nawet astronauci.

Była to ogromna afront ze strony człowieka, który kiedyś był uważany za kandydata na najwyższe stanowisko przywódcze w Chinach, zanim przegrał z Xi.

Kadencja Li na stanowisku premiera i szefa rządu Xi okazała się rozczarowująca dla zwolenników w kraju i za granicą, którzy mieli nadzieję, że ekonomista z wykształceniem uniwersyteckim jeszcze bardziej otworzy chińską gospodarkę.

Zamiast tego awans Xi Jinpinga przytłoczył jego tekę i posunął się w stronę większego autorytaryzmu.

Li desperacko przyglądał się, jak Chiny gwałtownie odchodzą od reform i otwarcia. „Wiatr był bardzo silny” – powiedział Al Jazeerze Adam Ni, niezależny analityk i redaktor biuletynu China Nikkan.

Powiedział, że śmierć Lee, podobnie jak jego premiera, będzie „niezapomniana”.

„Sytuacja, w której się teraz znajdujemy, w tym momencie politycznym, w niczym nie przypomina tej, która nastąpiła po śmierci Zhou Enlai i Hu Yaobanga” – powiedział, cytując dwóch najsłynniejszych przywódców Komunistycznej Partii Chin. „Ich śmierć wywołała niestabilność i protesty”.

Do protestów tych zaliczały się protesty w 1976 r. pod koniec rewolucji kulturalnej i ponownie wiosną 1989 r. na placu Tiananmen. Li nigdy nie będzie miał takiego dziedzictwa, powiedziała Ni.

Reforma jest frustrująca

Próby Li, aby pokierować chińską gospodarką przez pandemię Covid-19, ostatecznie doprowadziły do ​​regresji do polityki „zero Covid” – co doprowadziło do powolnego wzrostu, jakiego nie widziano od szczytu rewolucji kulturalnej.

Jego premiera nastąpiła w kontekście zacieśniania się kontroli Chin nad gospodarką i społeczeństwem oraz w epoce, w której bezpieczeństwo i ideologia stopniowo zastępowały wyniki gospodarcze jako priorytet, czego dobrym przykładem jest priorytetowe traktowanie przez Chiny eliminacji Covid-19 przed ożywieniem gospodarczym. powiedział Yun Sun, dyrektor programu chińskiego w Stimson Center.

Był reformistą i nie był w stanie realizować swojego reformistycznego programu. Dodała: „Myślę, że jego śmierć przypomina ludziom raczej to, czego nie był w stanie osiągnąć, niż to, co udało mu się osiągnąć”.

Li urodził się na wiejskich terenach Chin w 1955 r. w rodzinie urzędnika władz lokalnych i, podobnie jak wielu przywódców jego pokolenia, był kiedyś „młodym misjonarzem”, który rewolucję kulturalną spędził na wsi.

Li mógł później wrócić do edukacji i ukończył prestiżowy Uniwersytet w Pekinie, gdzie poznał także działaczy prodemokratycznych w okresie otwarcia polityczno-gospodarczego w latach 80.

Okres ten zakończył się krwawo, gdy Pekin wysłał siły zbrojne na plac Tiananmen 4 czerwca 1989 r., aby stłumić wielomiesięczne protesty, żądając zmian politycznych i gospodarczych oraz położenia kresu korupcji.

Kariera polityczna i zawodowa Lee przetrwała brutalne represje.

Będąc członkiem Partii Komunistycznej, Li dołączył później do Ligi Młodych Komunistów i jej patrona, byłego prezydenta Chin i poprzednika Xi, Hu Jintao.

Po ustąpieniu ze stanowiska w 2013 r. rzadko widywano go publicznie, a w zeszłym roku został upokorzony, gdy usunięto go z ważnej sesji XX Zjazdu Partii, co zagraniczni komentatorzy odebrali jako przejaw „czystki”.

Na kilka miesięcy przed przejściem na emeryturę Li wskazywał najpotężniejsze rzeki Chin, aby podkreślić swój optymizm, że Chiny zawsze będą iść do przodu.

„Powiedział mi, że biegu rzek Żółtej i Jangcy nie można odwrócić” – Ni przypomniał sobie przemówienie, które ówczesny premier wygłosił w zeszłym roku w Shenzhen.

Oznaczało to, że większych nurtów historii, postępu ludzkiego, które napędzały postęp Chin (podobnie jak miało to miejsce w epoce reform i otwarcia), nie dało się odwrócić. Nie tęsknota za przeszłością. Nie jest to zamknięta mentalność. Nie poprzez politykę mającą na celu odwrócenie niektórych jej aspektów. Może mieć rację lub nie. Jednak w tej chwili wydaje się, że sytuacja może się odwrócić.