Beatbox, śpiew gardłowy i rodzime piosenki – nie jest to typowy koncert symfoniczny – Kelowna News

Orkiestra Symfoniczna Okanagan przeszła w sobotę do historii radykalnym odejściem od muzyki klasycznej, łącząc swoje występy ze śpiewem gardłowym, pieśniami tubylczymi i innowacyjnym wokalem.

Koncert Amplify w wypełnionym po brzegi teatrze Mary Irwin w Rotary Arts Centre w Kelowna był jednym z pierwszych czterech koncertów w ramach serii Celebration i Satellite Series OSO. Od czwartku do niedzieli na trzech dodatkowych koncertach w Oliver, Lake Country i Coldstream ośmiu muzyków smyczkowych Shimmering Strings wykonało muzykę kameralną Oktetu Es-dur op.20 Feliksa Mendelssohna.

Po 17 sezonach – a to jest jej ostatni – dyrektor muzyczna Rosemary Thompson stara się „zapewniać różną muzykę różnym odbiorcom w różnych, bardziej intymnych sceneriach”.

„To była świetna zabawa. To było bardzo trudne, ponieważ było tak inne, ale naprawdę zabawne” – powiedziała Thompson po sobotnim koncercie z uśmiechem.

„Są fragmenty tego koncertu, które wymagają dużej elastyczności. Jesteśmy przyzwyczajeni do odtwarzania wszystkich szczegółów na stronie, co sprawia, że ​​orkiestrze miło jest robić tego typu rzeczy. Naprawdę fajnie jest grać w innym stylu a to nie jest to, co zwykle robimy. A każdy artysta jest zupełnie inny.” .

Thompson osobiście znał wszystkich artystów (wszyscy mieli korzenie w Okanaganie), ale członkom orkiestry byli oni obcy.

„Kiedy wszyscy zaczęli robić swoje, było dla mnie prawdziwą przyjemnością patrzeć na twarze w orkiestrze i słuchać, jakie wspaniałe dźwięki wydają” – powiedziała. „A potem tradycyjne piosenki Syilx z Coreyem (Derricksonem) i Kythrą (Stewart) były naprawdę wyjątkowe. „W tych tradycyjnych piosenkach jest prostota, która wytrzymuje próbę czasu i trafia prosto do twojego serca.”

Derrickson, wokalista Syilx i Stewart, wiolonczelista Cree, poznali się dwa lata temu i regularnie występują na wydarzeniach społecznych i zbiórkach pieniędzy, aby dzielić się swoją kulturą.

„Nigdy nie sądziliśmy, że osiągnie to wyższy poziom w orkiestrze symfonicznej – za pomocą wideo, występów na żywo i nagrań – a potem z moją mamą na widowni” – powiedział Derrickson. „To było bardzo wyjątkowe” – dodał Stewart.

„A biorąc pod uwagę udział Rosemary (w piosence Women’s Warriors), było to naprawdę fajne i pełne mocy” – powiedział Derrickson. „Lokalizacja symfonii i angażowanie ich do współpracy” – powiedział Stewart.

Para, oboje ubrani w zaprojektowane i wykonane przez siebie stroje rdzennych mieszkańców, była „zachwycona, wdzięczna i szczęśliwa, co było cudowne i doskonałe”. Wygląd? „Nie wiedzieliśmy, że to mamy. Nie ma ograniczeń” – powiedział Derrickson.

Wokalista gardłowy/beatboxer Poppa Nuge również był zachwycony.

„To był pośpiech. Świetnie się tam bawiłem. Było wspaniale. Po prostu grałem na scenie z mistrzami na ich instrumentach i ustami wydawałem dźwięki (zwykle do nagrań muzycznych)”. W najśmielszych snach Noji nie wyobrażał sobie występu z orkiestrą symfoniczną.

„Szczerze mówiąc, słuchanie piosenek, których słuchałem w kółko, granych przez orkiestrę, jest zupełnie inne niż się spodziewałem, ponieważ wszystkie dźwięki perkusji pozostawiono mnie. Na początku czułem się nie na miejscu, tak jak powinienem Nie ma mnie tutaj. O mój Boże, ci goście są mistrzami. Szkolenie muzyczne. Nie mam wykształcenia muzycznego. „Robię to dosłownie po prostu dla zabawy” – powiedział.

„W końcu poczułem, że to zadziałało i było dobrze. Z pewnością poczułem, że jestem częścią czegoś bardzo dużego. Poczułem ogromny szacunek do orkiestry. Samo obserwowanie, jak układają swoje kawałki w całość, jest niesamowite. „

Innowacyjny wokalista Quinn „Quarterback” Betts wystąpił w drugiej połowie dwugodzinnego koncertu z aranżacjami kompozytora z Kelowna, Colby’ego Singera-Harrisa.

„Gram w wielu różnych klubach i tego typu miejscach. Występy są dla mnie oczyszczającym doświadczeniem. Czuję, że nie robię tego wystarczająco dużo. To muzyka pop. To teatr. Możliwość zmiany aranżacji jest zawsze wielkim przywilejem. szczerze mówiąc, posiadanie orkiestry było naprawdę fajnym doświadczeniem. „To było całkiem szalone” – powiedział.

„Najbardziej podoba mi się w tym to, że muzycy grający Beethovena i tak dalej, słuchają mojej muzyki, podchodzą do mnie i mówią, jak bardzo uwielbiają ją grać. To dla mnie bardzo wzmocniło ego. Myślę, że to kombinacja. Moja muzyka jest bardzo poważna, ale też nie poważna. Lubię mawiać, że nie jest poważnie poważna. Mój album nazywa się Hyperseksualny Heartbreak. Ten rodzaj seksualności jest w pewnym sensie głupi i tabu. A potem pojawia się złamane serce i uniwersalne uczucie.

Przez ostatnie 10 lat koncertował w Kanadzie i Stanach Zjednoczonych, ale powrót do Mary Irwin Theatre, gdzie po raz ostatni występował z Kelowna Opera i Pampershot Theatre, był „bardzo przyjemny” – „miejscu, w którym dorastałem. ”