Dekada odkrywania głębin raf koralowych większych Karaibów

Tajemnice podwodnego życia od dawna są źródłem inspiracji dla pisarzy, filmowców i biologów morskich. Jednak naukowcy zainteresowani poznaniem bioróżnorodności oceanów są często ograniczani przez stosunkowo płytkie głębokości, do których można dotrzeć nurkując. Małe badawcze łodzie podwodne, choć drogie, pozwalają na eksplorację na głębokich wodach. Nowe badania, których współautorami są badacze ze Smithsonian Tropical Research Institute (STRI), National Museum of Natural History (NMNH), University of Washington oraz National Autonomous University of Honduras, opisują ważny wkład okrętów podwodnych w poszerzanie naszej wiedzy na temat różnorodność ryb rafowych na większych Karaibach.

W 2010 roku naukowcy ze Smithsonian rozpoczęli projekt Deep Reef Observation Project (DROP), aby zbadać ocean otaczający karaibskie wyspy Curacao, Bonaire, Dominika, Sint Eustatius (Statia) i Roatan przy użyciu dwóch prywatnych małych łodzi podwodnych, Curasub i Idabel. Te okręty podwodne mogą nurkować odpowiednio do 300 i 900 metrów, około dwa do sześciu razy głębiej niż nurkowania techniczne i mogą przebywać na maksymalnej głębokości znacznie dłużej niż nurkowie techniczni, którzy polegają na zbiornikach z mieszaninami gazowymi, które noszą ze sobą.

Nowy artykuł w Granice w naukach morskich Pokazuje, że dzięki badaniom DROP w trzech miejscach na Wielkich Karaibach (Curacao, Statia, Roatan) liczba zarejestrowanych ryb rafowych wzrosła około 9 razy i że całkowita liczba tych ryb jest dwa do czterech razy większa niż w trzech miejscach z niewielkim wysiłkiem badawczym lub nie: Rafa aligatora w Florida Keys, Bermudy i St. Croix.

„Badania DROP przyniosły dwa ważne wnioski: pokazały, że fauna ryb rafowych zdominowanych przez rodziny typowych ryb rafowych rozciąga się daleko poniżej strefy mezofotycznej – do około 300 m – oraz że różnorodność fauny ryb rafowych głębinowych w STRI naukowiec zespołu: „Te wyniki pochodzą z naszych kolekcji tych ryb przy użyciu łodzi podwodnych, głównie na Curacao i Roatan”.

Chociaż tempo odkrywania nowych gatunków ryb rafowych zaczęło wzrastać po pojawieniu się nurkowania, wzrosło wykładniczo dzięki wykorzystaniu badawczych łodzi podwodnych, ponieważ umożliwiają one dłuższe nurkowania na dowolnej głębokości z panoramicznym widokiem na niezbadane ekosystemy i są wyposażone w urządzenia za zbieranie ryb podczas tych nurkowań.

„Kiedy DROP zaczął badać głębokie rafy na Karaibach za pomocą łodzi podwodnych, widzieliśmy wiele gatunków ryb, których nie rozpoznaliśmy” – powiedziała Carol Baldwin, szefowa zoologii kręgowców w NMNH. „Teraz, po prawie dekadzie montażu podwodnego w miejscach takich jak Curacao, możemy zidentyfikować prawie wszystko, co widzimy z okien łodzi podwodnych, z których wiele zebraliśmy, nazwaliśmy i oznaczyliśmy jako nowe gatunki”.

Jednak takie immersyjne poszukiwanie plasuje się na samym końcu grupy drogich opcji. W zależności od tego, czy jest wspierany przez statek badawczy, tygodniowa wyprawa z użyciem łodzi podwodnych może kosztować od 30 000 do 200 000 USD. Dla porównania, podobne badanie przy użyciu małego przemysłowego pojazdu ROV (pojazdu zdalnie sterowanego) działającego na 300 metrów i działającego z małego statku rybackiego kosztowałoby około 40 000 USD za tygodniowe badania.

BRUV są najtańszą technologią i mogą być stosowane w lokalizacjach, w których jest wsparcie dla łodzi. Ponieważ jednak zależy to od przynęty, ma tendencję do przyciągania niektórych ryb zamiast innych i może nie gromadzić tego samego rodzaju danych, co inne metody.

Zamknięte recyrkulatory powietrza (CCR) są tańszą opcją. Umożliwiają nurkowanie z minimalnym wsparciem łodzi, a ponieważ nurkowie są bardzo zwrotni, prawdopodobnie będą bardziej skuteczni niż łodzie podwodne w zbieraniu szybko poruszających się ryb przydennych. Jednakże są one ograniczone przez ludzką fizjologię do nurkowania na głębokości poniżej około 150 metrów i wymagają długich okresów dekompresji po krótkim głębokim nurkowaniu.

Różnice w rybach rafowych odkrytych na różnych wyspach ostatecznie wskazują, że wiele części większych Karaibów prawdopodobnie zawiera niezliczone ryby rafowe, które tylko czekają na odkrycie, proces, który można przyspieszyć poprzez zwiększone wykorzystanie badawczych okrętów podwodnych, prawdopodobnie razem z innymi, mniejszymi drogie metody eksploracji podwodnej.

Fundusze na DROP pochodzą ze źródeł wewnętrznych w Smithsonian, od Komitetu Badań i Eksploracji National Geographic Society oraz Fundacji Księcia Alberta II z Monako. Badania terenowe w Roatán przeprowadzono z wykorzystaniem dodatkowych środków z Uniwersytetu Waszyngtońskiego i Muzeum Burke’a.

Od 2011 r. DROP opublikował 45 recenzowanych artykułów, a w planach jest ich więcej. Obejmuje to opisy 7 nowych rodzajów i 35 nowych gatunków ryb rafowych, mięczaków, skorupiaków i szkarłupni, a także około 10 innych gatunków ryb, których nie wymieniono i nie opisano. Projekt DROP odkrył i opisał nowy, rzadki region koralowo-oceaniczny łączący Morze Śródziemne i Morze Głębinowe. Uzyskał również prawie dziesięć lat danych o temperaturze wzdłuż zbocza rafy od 15 do 245 metrów, udokumentował pierwszy zapis inwazyjnych karaibskich skrzydlic żywiących się wcześniej nieznaną bioróżnorodnością i uzyskał podstawowe dane na temat zakodowanej bioróżnorodności raf koralowych na głębokościach. tropikalne rafy opadające na zbocza opracowały protokoły i metody rozmieszczania i odzyskiwania kolektorów umieszczonych na głębokich rafach za pomocą ramion robotycznych ROV/okrętów podwodnych.