Recenzja Moonshot – wdzięczna kosmiczna komedia oddalająca się od Marsa | Kino

TJego film jest mądrzejszym romansem niż science fiction, przeznaczonym do kopania dzieci z pokolenia Z. Wysyła chłopca i dziewczynę, którzy wydają się niedopasowani – biedny, pechowy, ale życzliwy Walt (Cole Sprouse z Riverdale) i bardzo kompetentny ale nerwowa Sophie (Lana Condor z To All the Boys I Loved Before) wyrusza w kosmos ze swoimi romantycznymi partnerami, którzy już podróżowali do upragnionej kolonii na Marsie. Tak więc, podczas gdy cały projekt jest heteroseksualną pamięcią kosmiczną, po drodze pojawiają się zabawne elementy: przemyślane budowanie świata (ziemia stała się, jak na Wall-E, jednym gigantycznym wysypiskiem śmieci); ostre strzały w miliardera, przedsiębiorcę z branży lotniczej (Zach Braff występuje jako ognista gwiazda Elon Muskian Tech Overlord); I urocza para gejów z problemami z zaangażowaniem (Cameron Esposito i Sunita Deshpande).

Najbardziej mile widziane wszystko to hojne posypanie dobrymi indywidualnymi krokami dzięki znakomitemu scenariuszowi scenarzysty Maxa Taxa, zdecydowanej reżyserii Christophera Winterbauera i ekipie z niezłym wyczuciem komiksu. Sprouse, który ma lwią część czasu ekranowego i większość najlepszych rang, jest szczególnie sympatycznym bohaterem, który nie jest groźny: przystojny, ale niewiele, a jego występ plasuje go gdzieś pomiędzy głupcem a bezbronnym. Walt od lat chciał dołączyć do programu kosmicznego, ale zawiódł ponad 30 razy. Kiedy zakochuje się w Jenny (Emily Rudd) w noc poprzedzającą jej podróż na Marsa, posługując się głupią logiką bohatera komedii romantycznej, decyduje, że najmądrzejszą rzeczą jest odejście w następną podróż i zmuszenie nowej znajomej Sophie do pomocy nadążać. Udając chłopaka Calvina (Mason Gooding), który już tam jest.

Prawdopodobnie scenariusz Taxi opiera się w dużej mierze na żartach na temat użytecznych, ale złych robotów, takich jak pasywno-agresywne roboty o imieniu Gary, który pracuje z Waltem w kawiarni i nadal grozi mu zwolnieniem. Pamiętaj, że ktoś ma bardzo zabawne zdanie o tym, jak konsekwencje zmuszania chłopca i dziewczynki do dzielenia pokoju to „Albo ktoś inny, albo ktoś mniej!”