„Make Room and Witness”: czarnoskórzy artyści z UNC rozmawiają o kreatywności i społeczności

Dla De’Ivyion Drew sztuka jest piosenką o miłości.

Ich sztuka jest sposobem na wyrażenie i podniesienie ich doświadczeń jako czarnej osoby elastycznej pod względem płci, a także ich społeczności.

Drew, doktorantka w Szkole Informacji i Bibliotekoznawstwa UNC, powiedziała, że ​​różne aspekty jej tożsamości wpływają na jej proces twórczy. Odbijają się echem w sztuce, którą tworzą, poprzez takie media, jak rzeźba, fotografia, malarstwo i pisanie.

„Kiedy myślę o mojej osobistej karierze artystycznej, prawie wszystkie moje prace to dzieła narracyjne” – powiedziała. „I myślę, że ponieważ mam tę orientację, nie tylko pozwala mi ona wejść głęboko w siebie, ale pozwala mi głębiej zanurzyć się w mojej społeczności i tam, gdzie znajduję swój krąg wsparcia i to, co naprawdę mnie czyni — na wszystkie różne sposoby i wszystkie różne całości, które wychodzą”.

Drew był współpracownikiem i artystą #BlackOutLoudUNC, projektu, który obejmował wystawę prac czarnoskórych studentów w 2019 roku i ma na celu podniesienie sztuki narracyjnej otaczającej doświadczenie bycia czarnoskórym na UNC.

Wraz z kuratorami Jerrym Wilsonem i Courtlandem Gilliamem powiedziała, że ​​duża część projektu polega na badaniu historii czarnych studentów na Uniwersytecie Północnej Karoliny za pośrednictwem Biblioteki Wilsona.

Skupili się na czarnych pionierach, pierwszych czarnych absolwentach UNC oraz kreatywności, która tkwi w społeczności czarnych studentów UNC.

Kolby Oglesby, student pierwszego roku socjologii i niepełnoletni scenarzysta, jest filmowcem, który wykorzystuje film do odkrywania skrzyżowań swojej tożsamości jako czarnego mężczyzny rasy mieszanej.

Jego drugim projektem było stworzenie programu o nazwie Sunbather z Telewizją Studencką UNC. Był to fikcyjny program, czerpiący z jego własnych doświadczeń związanych z poruszaniem się po środowiskach głównie białych szkół, bardziej łączący się z jego czarną kulturą na studiach i poruszający się po jego doświadczeniach z czarną męskością.

„Im bardziej jestem bezbronny, tym lepiej będę w stanie rozpoznać własne traumy i przywileje, a następnie przejść przez to i stać się lepszym człowiekiem” – powiedział. Dlatego moje filmy bardzo starają się to zobrazować, bardzo starając się powiedzieć: „To jest droga naprzód dla czarnych mężczyzn, aby przezwyciężyli traumę i byli lepszymi istotami ludzkimi”.

Lansana Koroma, student pierwszego roku informatyki i małoletni filmowiec, używa rapu, aby „przekraczać granice wrażliwości” w sobie i swojej publiczności. Powiedział, że chce, aby jego muzyka wywoływała w słuchaczach emocje, zarówno pozytywne, jak i negatywne.

Powiedział: „Chcę, żeby ludzie słyszeli moją muzykę i czuli rzeczy, ponieważ myślę, że to największy komplement, jaki możesz dać każdemu artyście”.

Koroma zaczął rapować i pisać teksty osiem lat temu, a od czterech lat tworzy własne bity.

Powiedział, że zaczął rapować jako sposób na rozwój w czymś, w czym na początku nie był zbyt dobry, poza nauką.

„Chciałem po prostu tego poczucia przygody” – powiedział. „Po prostu chciałem, ponieważ wiedziałem, że na pewno dorosnę, bez względu na wszystko”.

Koroma powiedział, że „potrzeba wioski” i znalazł społeczność przyjaciół i innych raperów, którzy wspierają się nawzajem w swojej muzyce.

Grupy takie jak Earthtones i UNC-CH Cypher zapewniły mu wspierającą przestrzeń do tworzenia sztuki. The Earthtones, grupa kolorowych artystów z kampusu, organizowała wystawy tworzenia bitów, a członkowie Cypher spotykają się w dole w każdą środę wieczorem, aby razem rapować.

Jako student filmowy Oglesby znalazł społeczność dzięki organizacjom takim jak Carolina Film Association. Pochwalił także organizacje takie jak Lightwood Entertainment, Earthtones i Xpressions za zapewnienie przestrzeni dla osób kolorowych do wspólnego tworzenia sztuki.

„UNU, pomimo wszystkich swoich wad jako instytucji, naprawdę ją lubię” – powiedział. „Nie jest idealne, jego historia jest daleka od doskonałości, a ludzie, którzy nią kierują, są dalecy od doskonałości, ale jako miejsce zamieszkania dla grupy różnorodnych i myślących młodych ludzi, kocham je za własne doświadczenia i dla mojej sztuki”.

Oglesby ma nadzieję, że jego filmy mają intuicyjny sens dla czarnej społeczności i zachęcają do dążenia do uzdrowienia i zrozumienia za pomocą metod takich jak terapia, zwłaszcza dla czarnych mężczyzn.

Powiedział, że poprzez swoją sztukę chce również zachęcić do empatii nie-czarną publiczność.

Drew powiedziała, że ​​ma nadzieję, że jej doświadczenia będą odzwierciedlać i rezonować, aby publiczność mogła się z nią połączyć i ją wchłonąć.

A oni powiedzieli: „Chodzi tylko o zrobienie miejsca, złożenie świadectwa, pozwolenie czasowi i przestrzeni na naszą pracę, nasze metody i naszą sztukę, aby pojawiły się w jej pełnej i oryginalnej obecności”.

@pracownik

@pracownik | [email protected]