Kultowy australijski kangur podskakuje potężnymi tylnymi łapami po bezdrożach lub przed twoim samochodem o zmierzchu. Ale naukowcy twierdzą, że nie tak dawno temu (przynajmniej w kategoriach ewolucyjnych) duże, wymarłe kangury prawdopodobnie korzystały z innych środków transportu, takich jak chodzenie na dwóch nogach lub na czworakach.
Naukowcy z uniwersytetów w Bristolu i Yorku w Wielkiej Brytanii oraz Uniwersytetu w Uppsali w Szwecji wykorzystali dowody kopalne i nową analizę danych kości piszczelowej i kostki, aby dowiedzieć się, jak to zrobić. makropodoidy (kangury, walabie i ich krewni) przemieściły się w ciągu ostatnich 25 milionów lat.
drużyna czytamy w opublikowanej recenzji Charakterystyczny skok słynnego latającego kangura linii Qantas Airlines, który „przez wielu uważany jest za szczyt ewolucji kangura”, w rzeczywistości reprezentuje tylko jeden z wielu sposobów, w jakie te niezwykle mobilne zwierzęta ewoluowały, aby odnosić sukcesy w różnych środowiskach.
„W rzeczywistości niedawne kangury Big Leap są wyjątkiem w ewolucji kangurów” – mówi. On mówi Paleontolog kręgowców Christine Janis z University of Bristol, główna autorka badania.
„Duże kangury były bardziej zróżnicowane jeszcze 50 000 lat temu, co może również oznaczać, że siedlisko w Australii było nieco inne niż obecnie”.
kangur Są jedynymi dużymi ssakami, które poruszają się głównie skacząc na dwóch nogach. Ta forma ruchu jest bardzo ciekawa dla naukowców. Janice i jej współpracownicy twierdzą, że wiele dotychczasowych badań koncentrowało się na większych kangurach, pozostawiając lukę w naszym rozumieniu ich mniejszych odpowiedników.
Naukowcy przekopali się do zapisów kopalnych, aby zbadać obciążone kości nóg (piszczel) i kości piętowe (obcas) kangurów i ich krewnych torbaczy, aby pokazać, jak cechy skakania zmieniały się w czasie, niezależnie od wzrostu masy ciała.
Ich analiza wskazuje, że wytrzymałość na duże prędkości, która charakteryzuje współczesne kangury o dużej budowie, była rzadka lub nieobecna we wszystkich liniach z wyjątkiem kilku, w tym bezpośrednich przodków kangurów czerwonych i szarych.
Wczesne mikroorganizmy, które żyły 25-50 milionów lat temu, były małe i mogły łańcuchować, wspinać się i wspinać nieco podskoczył. Około 10 milionów lat temu, przy coraz bardziej suchym klimacie i bardziej otwartych siedliskach, pojawiły się większe, większe organizmy megalityczne.
Od tego czasu współczesne kangury osiągnęły optymalną masę do skutecznych skoków – kangur rudy (Osfranter Rufus) o wadze do 90 kilogramów (198 funtów), samce kangurów wschodnio-szarych (Macropus giganteus) około 66 kg. Ale wiele wymarłych kangurów było znacznie większych niż te rozmiary, a oto zwrot akcji: nawigacja staje się prawdziwym wyzwaniem dla większych rozmiarów.
Większe kangury z przeszłości mogły albo wyewoluować bardziej wyspecjalizowaną anatomię, taką jak długie, smukłe kości piętowe do wydajnego skakania z większą prędkością, albo mogły używać innych metod poruszania się przy wyższych prędkościach, aby przemierzać większy teren, tak jak zrobiły to dwie wymarłe linie rodowe .
Kangur o krótkiej twarzy Stenorina, który oddzielił się od współczesnych kangurów 15 milionów lat temu, najwyraźniej przyjął „stąpanie” na dwóch nogach i udało mu się to zrobić przy każdej prędkości; Nie miał jednak siły udźwignąć swojego ogromnego ciężaru podczas skoku. Największa z nich, największa znana supergrupa, Prokoptodon JuliaWaży ponad 200 kg.
the protemnodonyktóry jest blisko spokrewniony z dużym współczesnym kangurem, ma krótkie, szerokie stopy Drzewo kangura które nie nadawały się dobrze do poruszania się i prawdopodobnie chodziły głównie na czterech nogach.
Wydłużone kości pięty pomagają przeciwdziałać siłom obrotowym w kostce podczas skoków, a smukłe ścięgno Achillesa zapewnia współczesnym kangurom sprężystość w skokach. Jednak szerokie kości piętowe tych dwóch wymarłych grup wskazują, że stały one bardziej wyprostowane niż dzisiejsze przyczajone kangury.
„To, co czyni współczesne kangury długodystansowe tak niezwykłymi, to niedawne wyginięcie geologiczne podobnych zwierząt, które poruszały się na różne sposoby” — mówi Janice On mówi.
Wszystkie dzisiejsze kangury nadal poruszają się na czworonogach, poruszając się powoli, co u większych gatunków staje się pięcionożne, używając ogona jako piątej kończyny. z Późne wymierania plejstoceńskie Spośród dużych zwierząt (w Australii i innych miejscach) chód kangura jest mniej zróżnicowany.
„Założenie, że zwiększona suchość na całym kontynencie po zakończeniu miocenu selektywnie sprzyjała lokomocji kangurów, jest nadmiernym uproszczeniem” konkluduje Janice.
„Skakanie to tylko jeden z wielu wzorców chodzenia kangurów w przeszłości i obecnie, a szybkie poruszanie się współczesnych kangurów nie powinno być postrzegane jako„ ewolucyjny szczyt ”.
Recenzja opublikowana w dniu Alcheringa: australijski Journal of Paleontology.
„Analityk. Nieuleczalny nerd z bekonu. Przedsiębiorca. Oddany pisarz. Wielokrotnie nagradzany alkoholowy ninja. Subtelnie czarujący czytelnik.”
