Wizyta w Ugandzie 50 lat po wygnaniu społeczności azjatyckiej

W sierpniu 1972 roku dziesiątkom tysięcy azjatyckich Ugandyjczyków powiedziano nagle, że muszą opuścić kraj.

Mieli 90 dni na spakowanie swoich rzeczy i znalezienie innego miejsca, do którego mogliby się udać. Przymusowe wysiedlenie zarządzone przez prezydenta Idi Amina rok po przejęciu władzy przez wojskowy zamach stanu.

Wśród tych, którzy rzucili się do opuszczenia kraju, byli rodzice Omara Sachediny, korespondenta do spraw krajowych w CTV News.

W tym miesiącu, przed 50. rocznicą tego exodusu, odwiedził wraz z matką Ugandę, aby dowiedzieć się, gdzie kiedyś była jego rodzina.

„Dużo rozmawiali o Ugandzie i zawsze pamiętali ją jako bardzo idylliczny kraj, gdzie latem wieje przyjemna, delikatna bryza, gdzie rosną drzewa mango” – powiedział w rozmowie z CTV Your Morning Monday z Jinja. , Ugandzie.

„I mówili o tym z miłością, z wyjątkiem tego momentu w sierpniu 1972 roku, kiedy Azjaci – a więc ludzie z Indii i Pakistanu, którzy, nawiasem mówiąc, są w tym kraju od kilku pokoleń – zostali zmuszeni do wyjazdu”.

Amin nakazał wydalenie wszystkich Ugandyjczyków pochodzenia południowoazjatyckiego w 1972 roku w atmosferze antyindyjskich nastrojów, oskarżając azjatycką społeczność tego kraju o nielojalność i sabotowanie gospodarki poprzez kontrolowanie bogactwa kraju.

Napięcia te wynikały z kolonialnych rządów Imperium Brytyjskiego w Ugandzie, w którym Brytyjczycy często awansowali azjatyckich Ugandyjczyków na wyższe stanowiska nad czarnymi Ugandyjczykami, co skutkowało niepewnym rozwarstwieniem społeczeństwa. Zanim Uganda uzyskała niepodległość w 1962 r., społeczność azjatycka była kręgosłupem gospodarki kraju, ale ten sukces gospodarczy sprawił, że stała się obiektem zniesławienia. Idi Amin chciał dać więcej władzy, bogactwa i możliwości czarnym Ugandyjczykom.

Początkowo tylko ci, którzy nie otrzymali obywatelstwa po odzyskaniu przez Ugandę niepodległości, byli objęci nakazem wyjazdu, ale wkrótce okazało się, że prawie wszyscy Azjatyccy Ugandyjczycy zostali zmuszeni do opuszczenia swoich domów i wyjazdu z kraju. W 1972 roku dotknęło to 80 000 osób.

„Można sobie tylko wyobrazić, jak to było po osiedleniu się i przebywaniu w tym kraju od pokoleń, dano im tylko trzy miesiące na spakowanie” – powiedziała Satchidina. Istnieją tylko przerażające historie ludzi przechodzących przez punkty kontrolne ze stolicy Kampali na lotnisko […] W niektórych przypadkach biżuteria została całkowicie wyrwana z ich rąk, nie mogąc zabrać dużej części ich rzeczy i [having to] Zaczynając od niczego.”

Społeczność globalna zareagowała szokiem, ale kiedy się w nią zatopiła, była poważna i zostałaby wyegzekwowana, wiele krajów otworzyło swoje drzwi dla tych, którzy zostali wypędzeni.

Kanada była jednym z pierwszych krajów, które podjęły działania, przyjmując co najmniej 6 tys. szeroki zasięg. jako sukces. Wielu emigrantów w Kanadzie mówiło po angielsku i było przywiązanych do pracy, która odpowiadała ich umiejętnościom, co ułatwiało im przejście

Ojciec Sachediny przybył do Kanady podczas pierwszej fali uchodźców, ponieważ jego matka mieszkała w Wielkiej Brytanii przez krótki okres przed Kanadą.

Opisał ich wyjazd do Kanady jako „bardzo słodki i słodko-gorzki moment”.

„Moi rodzice nawet nie widzieli śniegu przed przyjazdem [Canada],” on dodał.

Pomimo znaczącej roli Kanady w pomocy azjatyckim Ugandyjczykom zmuszonym do wyjazdu, dla wielu Kanadyjczyków jest to nieopowiedziana historia. Sachedina dodał, że nigdy nie wiedział o tym w szkole, dorastając – wiedział, że stało się to tylko z historii, które opowiadali mu jego rodzice.

Powiedział, że możliwość podróży do Ugandy z matką – jego ojciec zmarł kilka lat temu – była „niezwykle cenna”, zauważając, że chociaż jest to bardzo osobista historia, nad którą pracował przez ostatnią dekadę, „to historia, która jest w pewnym sensie historią każdego Kanadyjczyka”.

Podróż Sachediny, aby dowiedzieć się więcej nie tylko o historii jego rodziny, ale także o innych kanadyjskich imigrantach wydalonych z Ugandy, zostanie przedstawiona w ekskluzywnym filmie dokumentalnym W5 w październiku.