Ostatnia retrospektywa Adama Larsona w Taylor Hall, sześć lat później

To była umowa jeden na jednego.

Taylor Hall autorstwa Adama Larsona.

Umowa trwała od tygodni, a 29 czerwca 2016 r. świat hokeja popadł w zamieszanie, gdy Edmonton Oilers i New Jersey Devils podpisali mega umowę.

Oilers desperacko potrzebowało pomocy na zapleczu, a pojawienie się Conora McDavida i Leona Drysittel jako supergwiazd otworzyło drzwi Oilers GM Peterowi Chiarelli do zrobienia rzeczy nie do pomyślenia: handlu kluczowym aktywem. Z perspektywy czasu poważnie nie docenił Edmonton Hall Market.

Chiarelli został wypatroszony z południa na północ i ze wschodu na zachód w mieście. Wróg publiczny numer jeden, delikatnie mówiąc. Jego teoria w działaniu: Gra przeciwko Nafciarzom powinna być trudniejsza. Z jego perspektywy i perspektywy Nafciarzy wolny agent Milan Lucic ma zostać Nafciarzem kilka dni później i pomoże nadrobić przegraną porażkę po odejściu Halla.

Wszyscy wiemy, jak poszło.

„On nie jest seksownym defensywnym mężczyzną” – powiedział Chiarelli dziennikarzom na konferencji prasowej po transakcji. Nie jest w centrum uwagi. Prawdopodobnie nie zasługuje na to, by być w centrum uwagi. Zapewniam cię, że w zeszłym roku przyszedł sam. Stał się bardzo dobrym obrońcą w tej lidze.

„Zbombardowaliśmy chodnik i to jest cena, którą musisz zapłacić”.

Na jego powierzchni prawie niemożliwe było połknięcie pigułki.

Hall rozpoczynał jeden ze swoich najlepszych sezonów z Nafciarzami w sezonie 2015-16 – w ciągu roku strzelił 26 goli i 65 punktów, co jest jego drugim najlepszym sezonem w każdej z trzech kategorii strzeleckich. Hall znalazł się w roli Leona Drysittle i Teddy’ego Purcella, a trio zadaje potężny cios ofensywny. Nieustannie kontrolowali tempo gry i z łatwością wyprzedzali przeciwnika.

W międzyczasie Larson żuł minuty dla diabłów w tym roku grając 22:31 w nocy. Strzelił trzy gole, 18 punktów i był znany ze swojego upodobania do gry w strefie defensywnej – czegoś, czego brakowało Oilersom. Chociaż było trochę ofensywnego plusa, Larson był silny w oczyszczaniu swojego terytorium i zdobywaniu Lodowego Krążka.

Niezależnie od umiejętności Larsona na zapleczu, Hall wyglądał, jakby zaczynał już w wieku 24 lat i wkraczał na szczyt swojej kariery. Przekazać go obrońcy w domu, który był podrapany w głowę.

Żaden z nich się nie pomylił. Larson był wtedy dobrym obrońcą, ale wartość była daleko.

Była jednak zbawcza łaska, że ​​Lucik przybył… prawda? Cóż, dla niektórych. Zbyt długi na zbyt długi czas był największym złamaniem umowy Lucika – którego Nafciarze musieli się pozbyć trzy lata później w siedmioletniej umowie.

Ale teraz, po latach, w Larson’s Hall pozostało niewiele podobieństw, zarówno między Oilers, jak i Devils, gdy obie strony przygotowują się do czwartkowego wieczornego starcia w Edmonton.

W New Jersey spędził jedne z najlepszych lat swojej kariery. Zdobył 53 punkty w 72 meczach w swoim pierwszym roku, a następnie w sezonie 2017-18, w którym strzelił 39 bramek i 93 punkty, aby zdobyć Puchar Harta i swoją pierwszą i jedyną podróż na mecz All-Star. Jego czas w koszulce zakończył się w połowie sezonu 2019-20, kiedy został rozdany Arizona Coyotes w ogromnej umowie, która obejmowała wybór w pierwszej rundzie i wiele perspektyw. Okazało się, że nic nie miało żadnej wartości dla demonów.

Grał tam przez resztę roku, zanim podpisał roczną umowę o wartości 8 milionów dolarów z Buffalo Sabres, aby zagrać u boku Jacka Eichela. Chociaż umowa miała sens, dając mu szansę na zwiększenie swojej wartości, była to po prostu porażka. Strzelił tylko 2 gole i 19 punktów w 37 meczach i został rozdzielony do Boston Bruins na szansę i wybór. Hall istnieje od dwóch i pół roku, podpisując długoterminową umowę i zdobywając 33 gole i 82 punkty w 107 meczach.

Larsonowi zajęło trochę czasu zaaklimatyzowanie się w nowym zespole, ale w ciągu pięciu sezonów w Edmonton trudno było go postrzegać jako złego gracza. Odwalił kawał dobrej roboty, niezbyt dobrze tłumiąc ataki innych drużyn, ale grał z fizyczną wyższością, której brakowało Oilersom. Jego najlepszy czas w Edmonton przypadł na grę u boku Oscara Cliffbauma, a przeciwko parze nie było mniej.

Jednak Larson nigdy nie nadał wartości, którą powinien był nadać temu, z czego zrezygnował Oilers. Nigdy nie stał się prawdziwym obrońcą numer jeden, a w najlepszym razie był prawdopodobnie po prostu dobrym obrońcą numer 3.

Larsonowi w Edmonton nie zawsze było łatwo. Był kozłem ofiarnym i prawdopodobnie zbyt długo miał cel na plecach. Jego ojciec, Robert Larson, zmarł tragicznie 25 stycznia 2018 roku na atak serca podczas wizyty w Edmonton. Doprowadziło to do tego, że był to jeden z powodów, dla których wyjechał do Seattle Kraken.

W przypadku Nafciarzy spędzili lata próbując odkupić drobne punkty, które Hall znalazł się na liście. Kilku graczy przeszło już wcześniej przez Edmonton, klub sprowadził Zacha Hymana i Evandera Kane’a, aby dostarczyć cios punktowy, którego pragnęli.

Chociaż obie organizacje uważały, że umowa była w tym czasie słuszna dla obu z nich, prawie nie wyszło to w żaden sposób, na jaki prawdopodobnie liczyli. Devils walczyli w play-offach w latach 2017-18 z Hallem, ale przegrali w pięciu meczach z Tampa Bay Lightning. Tymczasem Larson odegra dużą rolę w trzech meczach play-off z Oilers: 2016-17, kiedy Oilers dwukrotnie przeszli do play-offów, zarówno w pandemicznych latach play-off, gdy Oilers przegrali z Chicago Blackhawks i Winnipeg Jets.

Gdyby transakcja nie doszła do skutku, Oilers prawdopodobnie nadal będą szukać pomocy na zapleczu i prawdopodobnie będą musieli zawrzeć umowę w pewnym momencie. Ani 2017, ani 2018 klasa obrony Freeman nie okazały się tym, czego szukali Nafciarze.

Bez względu na to, jak to zrobisz, nigdy nie dowiemy się, do czego mogli się przyczepić nafciarze w Taylor Hall.