Ostatecznie konsekrowana indukcja klasy 2020 nie straciła blasku z opóźnieniem

TORONTO: „Ig-gy! Ig-gy! Ig-gy!” Wiwaty zaczęły się, zanim jego buty odcisnęły swoje piętno na czerwonym dywanie.

Fani Jarome’a ​​Iginla rozgrzali się w chłodną listopadową noc, niezależnie od tego, czy jest to kolega z drużyny Mike Camaleri, który nazywa go „lepszym przyjacielem niż zawodnik”, czy zatwardziały człowiek ubrany w pełne Kamloops Blazers #12 w poszukiwaniu sesji zdjęciowej.

Nie, spóźniony zaszczyt nie traci blasku.

Tak więc, podczas gdy klasa Hockey Hall of Fame 2021 miała być klasą Hall of Fame 2020, cierpliwość sześciu nowych wolontariuszy opłaciła się w poniedziałek wieczorem w Meridian Hall, migawka Iginla z dala od samej sali.

„Wyrażenie »witamy z powrotem« nigdy nie znaczyło wiele” – powiedział prezes Hall, Lanny MacDonald, po tym, jak pandemia zniechęciła jedną z najjaśniejszych gwiazd hokejowego kalendarza.

Pomimo zmiany lokalizacji i noszenia masek na twarz ozdobionych logo HHOF przez wyróżnionych między słowami, zaległa ekstrapolacja była nadal znacząca.

Iginla – syn ​​nigeryjskiego imigranta i rodowitego Edmontonu, który dorastał, by stać się legendą Flames – uchwycił surrealizm tego wszystkiego, gdy błysnął swoim charakterystycznym uśmiechem i pocałował swoją zbroję od Marka Messiera.

„To był jeden z moich ulubionych wszech czasów. Potrzebuję tego zdjęcia później” – powiedziała Igina. „To jest takie fajne”.

Autor „Golden Help” zastanawiał się nad Grantem Fuhrem, Williem O’Ree i Herbem Carnegie, czarnymi graczami, dzięki którym jego marzenie stało się bardziej osiągalne.

„Dlaczego grasz w hokeja?” Iginla pamięta, jak powiedziało mu białe dziecko.

Spójrz na niego teraz.

42-letnia Kim St-Pierre została ósmą kobietą i pierwszą bramkarką, która weszła do turnieju.

Trzykrotna złota medalistka olimpijska i pięciokrotna mistrzyni świata z Kanady mówiła o potędze rozbijania szklanych sufitów, rywalizacji z mężczyznami i nie może się doczekać koleżanki z Quebecer Manon Ryome — która grała przedsezonowe mecze z Tampa Bay Lightning w 1992 roku i 93.

Tłum koleżanek Saint-Pierre’a z reprezentacji wyszedł, by wesprzeć jej wprowadzenie, a Caroline Solette otrzymała specjalne zakończenie: „Przyjaźnienie się z bramkarzem nie jest łatwe”.

St-Pierre przyznało, że kobiety pokonały drogi w grze i wezwały do ​​utworzenia jednej profesjonalnej ligi kobiet.

„Mamy moc, aby wszystko się wydarzyło” – stwierdził St-Pierre.

Tłum wstał i klaskał.

Ubrana w błyszczący, czarny, trzyczęściowy garnitur od smokingu, Marianne Hossa ujawniła, że ​​zaprosiła Nicka Lidstroma, by przyleciał ze Szwecji i przedstawił go mu, który teraz będzie stał blisko legendarnych słowackich legend Stana Mikity i Petera Stastnego.

Hossa znów pomyślał, żeby dostać w swoje ręce nagranie, na którym Wayne Gretzky przedstawia go jako młodego chłopca: „Zainspirował mnie, żebym poszedł na lód i próbował rzeczy niemożliwych”. Później próbował ukształtować swój styl jako zawodowiec Mario Lemio: „Pozwolił, aby jego gra była wszystkim, co mówi”.

Kiedy legendarny obrońca Chicago Blackhawks i obecny dyrektor generalny San Jose Sharks, Doug Wilson, odebrał telefon od MacDonalda, odpowiedział: „Nie jestem nawet celebrytą w moim domu. Ona jest moją żoną”.

Wilson kontynuował temat z podium, patrząc na żonę Cathy, otoczoną przez niektóre z ich sześciorga wnucząt (siódme w drodze), opisując ją jako bicie serca rozdętej rodziny.

„W ten weekend chodzi o ciebie bardziej niż o kogokolwiek innego” – powiedział Doug.

Wilson – zwycięzca Norrisa z 1982 roku i najskuteczniejszy strzelec Chicago – pomyślał o ludziach, którzy mu pomogli, ale nie mogli tu być: mentorze Tonym Esposito, jego pierwszym współlokatorze Stanu Mikicie i jego ojcu.

Dorastając w Ottawie, rodzice Wilsona zachęcali go do uprawiania wszystkich sportów i „znalezienia sportu, który kochasz”.

Miłość do gry została zaszczepiona w Kevinie Lowe od dzieciństwa spędzonego w Lachute w Kew, gdzie były tylko cztery przedsięwzięcia.

„Kościół, praca, szkoła, hokej – niekoniecznie w tej kolejności” – wyjaśnił Lowe.

62-letni Lowe również ubolewał nad nieobecnością swojego zmarłego ojca, Clifforda, który kiedyś poinstruował syna, że ​​krążki nigdy go nie skrzywdzą: „Są z gumy”.

Ale kilku Oilers w latach 80. – Paul Coffey, Mark Messier, Gary Currie (odrzutowiec z Finlandii) – zaczęło wspierać sześciokrotnego mistrza Pucharu.

Rough Lowe roześmiał się jednym z największych na imprezie, kiedy to przerwał, niestety jego napięty głos był spowodowany raczej zimnem niż podskakującą nocą chłopców w autobusie.

Z Lidstromem i Mikem Babcockiem na scenie Steve Yzerman podarował Kenowi Hollandowi swoją deskę budowlaną, chwaląc „uczciwość i osobiste podejście” czterokrotnego mistrza.

Holland rozpoczął swoją rozmowę od historii swojego debiutu w National Hockey League jako 25-latek przeciwko Hartford Whalers, 41 lat temu w tym miesiącu.

Kiedy w drugiej tercji zrezygnował z pięciu goli Rangersów, pomyślał: „Kane, już nigdy nie będziesz w National Hockey League”. (Niezupełnie w porządku: mimo że został pominięty przez nieletnich, holenderski bramkarz powrócił po dwóch sezonach w trzech kolejnych meczach NHL – i obrotach na poziomie 0,811 – z Detroit Red Wings.)

Można śmiało powiedzieć, że dyrektor generalny Team Canada 2010 i facet, który obecnie buduje wokół Conora McDavida i Leona Dristela, radzili sobie trochę lepiej po drugiej stronie szyby.

„Hokej był dla mnie bardzo dobry po tym, jak przestałem na nim grać” – żartował Holland.