Podczas niedawnej wyprawy na lodowe równiny Antarktydy międzynarodowy zespół naukowców odkrył pięć nowych meteorytów — w tym jeden z największych, jakie kiedykolwiek znaleziono na kontynencie.
Rzadki meteoryt jest mniej więcej wielkości kantalupa, ale waży 17 funtów (7,7 kilograma). Okaz jest jednym z zaledwie około 100 tego rozmiaru lub większych, które odkryto na Antarktydzie, głównym miejskim obszarze łowieckim, gdzie wyśledzono ponad 45 000 skał kosmicznych.
Teraz niezwykłe znalezisko jest kierowane do Królewskiego Belgijskiego Instytutu Nauk Przyrodniczych w Brukseli, gdzie zostanie zbadane. A Maria Valdez, naukowiec z Chicago Field Museum of Natural History i University of Chicago, która była częścią zespołu ekspedycyjnego, zatrzymała część materiału do własnej analizy.
Obszarem zainteresowania Valdesa jest chemia kosmiczna. To „ogólnie oznacza, że używamy meteorytów do badania pochodzenia i ewolucji Układu Słonecznego metodami chemicznymi” – powiedziała CNN. Pobierze próbki i użyje mocnych kwasów, aby je rozpuścić, zanim użyje procesu zwanego chemią miareczkową, aby wyizolować różne pierwiastki tworzące skałę.
„Wtedy mogę zacząć myśleć o pochodzeniu tej skały, o tym, jak ewoluowała w czasie, z jakiego rodzaju ciała macierzystego pochodzi i gdzie w Układzie Słonecznym powstało to ciało macierzyste” – powiedział Valdes. „Są to wielkie pytania, na które staramy się odpowiedzieć”.
Valdez zauważył, że meteoryty uderzają w Ziemię równomiernie na całej jej powierzchni, więc Antarktyda nie jest domem dla ich nieproporcjonalnie dużej koncentracji. Ale czysty biały lód jest idealnym tłem do zauważenia kruczoczarnej skały.
Poszukiwania metroidoidów, jak powiedział Valdez, są „naprawdę mało zaawansowane technologicznie i dużo mniej skomplikowane, niż mogłoby się wydawać”. „Albo jeździmy dookoła, albo jedziemy skuterem śnieżnym i patrzymy na dach”.
Ale zespół miał pomysł, gdzie szukać. a Badanie ze stycznia 2022 r Wykorzystanie danych satelitarnych do zawężenia lokalizacji, w których najprawdopodobniej można znaleźć meteoryty.
„Same meteoryty są zbyt małe, aby można je było wykryć z kosmosu za pomocą satelitów” – wyjaśnił Valdez. Ale w tym badaniu wykorzystano satelitarne pomiary temperatury powierzchni, nachylenia powierzchni, prędkości powierzchni, grubości lodu – takie rzeczy. I (dane) zostały podłączone do algorytmu uczenia maszynowego, aby powiedzieć nam, jakie są największe szanse na znalezienie obszarów akumulacji meteorytów”.
Odróżnienie meteorytu od innych skał, powiedział Valdez, może być trudnym procesem. Naukowcy poszukują skorupy obtopieniowej, szklistej warstwy, która tworzy się, gdy ciało kosmiczne zapada się w ziemską atmosferę.
„Wiele skał może wyglądać jak meteoryty, ale nimi nie są” – powiedziała. „Nazywamy to uskokami meteorytów”.
Kolejną cechą wyróżniającą jest potencjalna masa próbki. Meteoryt byłby znacznie cięższy jak na swój rozmiar niż typowa ziemska skała, ponieważ jest pełen gęstych minerałów.
Warunki, w jakich przebywali badacze, były stresujące. Chociaż Valdez i trzej inni naukowcy prowadzili swoją misję podczas „lata”, które zapewniało 24 godziny światła dziennego, temperatury wciąż zbliżały się do 14 stopni Fahrenheita (minus 10 stopni Celsjusza), zgodnie z komunikatem prasowym z Muzeum Polowe.
Zespół badawczy spędził około półtora tygodnia z przewodnikiem polarnym, mieszkając w namiotach rozbitych na oblodzonej ziemi. Jednak Valdez powiedziała, że ona i jej koledzy spędzali również czas w belgijskiej stacji badawczej w pobliżu wybrzeża Antarktydy, gdzie delektowali się ciepłymi, serowymi potrawami, takimi jak fondue.
Jeśli chodzi o przyszłe badania, dodał Valdez, dobrą wiadomością jest to, że pięć meteorytów, które ona i jej koledzy odkryli podczas tej ekspedycji, to tylko wierzchołek góry lodowej.
„Na pewno nie mogę się doczekać, żeby tam wrócić” – powiedziała. „Na podstawie badań satelitarnych na Antarktydzie czeka na zebranie co najmniej 300 000 meteorytów. Im więcej (więcej) próbek mamy, tym lepiej możemy zrozumieć nasz Układ Słoneczny”.
Lot prowadził Vincienne Depay, profesor Wolnego Uniwersytetu Brukselskiego w Brukseli. Do niej i Valdisa dołączyła Maria Schönbachler, profesor Eidgenössische Technische Hochschule Zurich oraz doktorantka Ryoga Maeda z Vrije Universiteit Brussel i Wolnego Uniwersytetu w Brukseli.
„Analityk. Nieuleczalny nerd z bekonu. Przedsiębiorca. Oddany pisarz. Wielokrotnie nagradzany alkoholowy ninja. Subtelnie czarujący czytelnik.”
