Misja Sojuz mająca na celu wystrzelenie 34 satelitów OneWeb na orbitę

Arianespace i Starsem są gotowe do wystrzelenia 34 internetowych satelitów komunikacyjnych z konstelacji OneWeb na niską orbitę okołoziemską (LEO). Start zaplanowano na 18:07:19 UTC (14:07:19 EDT) we wtorek, 14 września z miejsca 31/6 kosmodromu Bajkonur w Kazachstanie na rakiecie Sojuz 2.1b/Fregat.

Satelity OneWeb od 289 do 322 zostaną rozmieszczone na głównej orbicie o długości 450 km z nachyleniem 84,7 stopnia i zapewnią łączną liczbę OneWeb na orbicie prawie 50% konstelacji 648 satelitów głównych.

ładunek

34 satelity OneWeb będące obecnie w misji mają całkowitą masę startową 5510 kg.

Konstelacja satelitarna OneWeb jest jedną z trzech planowanych internetowych platform satelitarnych Razem z Project Kuiper (produkowanym przez Kuiper Systems, firmę Amazon) i spółką zależną SpaceX, Starlink. Początkowy plan OneWeb zakłada umieszczenie na orbicie 600 satelitów w celu zapewnienia globalnego zasięgu i 48 zapasowych na wypadek awarii.

Początkowa konstelacja 600 satelitów może zapewnić prędkość Internetu 50 Mbit/s do niemal każdego miejsca na świecie.

Ostateczna orbita operacyjna konstelacji OneWeb, Po tym, jak satelity podniosą swoje orbity po wystrzeleniu, ich długość wynosi 1200 km, rozłożonych na 18 płaszczyznach orbitalnych z 36 satelitami w każdej płaszczyźnie.

Satelity pierwszej generacji nie pozwalają na przesyłanie danych między satelitami i będą świadczyć usługi tylko tym, którzy znajdują się blisko stacji naziemnych; Zaplanowano jednak aktualizację obejmującą satelitarne łącza danych.

Na orbicie konstelacja OneWeb wykorzystuje technologię progresywną, która pomaga unikać sygnałów w paśmie Ku z satelitów geostacjonarnych.

misja

Satelity do wtorkowej misji zostały wyprodukowane przez OneWeb na Florydzie przy pomocy Airbus Defence and Space. stamtąd, Wysłano do Kazachstanu i dostarczone do Arianespace (Europejski wykonawca usług startowych dla tej misji side-by-side) Starsim, który pełni tę samą rolę, ale dla rosyjskiej strony operacyjnej) do ostatecznej integracji i operacji uruchomienia.

Każdy satelita waży 147,5 kg i jest wyposażony w antenę obsługującą komunikację w paśmie Ku, która może pracować w paśmie elektromagnetycznym 12-18 GHz.

Nowa partia 34 Umieść tweeta Satelity zostały dostarczone do Bajkonuru

Specjaliści przenieśli satelity do kosmodromu, gdzie wspólny zespół techniczny rozpoczął przygotowywanie satelitów do nadchodzącego startu.

Planowane uruchomienie 14 września 2021 r. pic.twitter.com/HKTO8IpUCJ

– roskosmos 25 sierpnia 2021

Na tydzień przed startem 34 ładunki zostały przeniesione jako nadbudowa do obiektu integracyjnego UCIF-MIK-112. Na górnym pokładzie znajdowały się nie tylko satelity, ale także rozrzutnik ładunku i górny stopień Fregata, który był już chroniony przez streamer ładunku Sojuz 2.1b.

Rakieta została następnie skierowana na wyrzutnię w sobotę, 11 września, po tym, jak standardowy przegląd gotowości oczyścił pojazd i ładunek. Na platformie Sojuz został przesunięty w pionie i podłączony do sprzętu obsługi naziemnej.

Sojuz 2.1b jest rozwijany przez Roscosmos Został po raz pierwszy uruchomiony w październiku 2011 r. z misją Pleiades-HR 1A/SSOT/ELISA.

Uruchomiono go dotychczas 65 razy, z czego 62 odniosło sukces. Ostatnia awaria miała miejsce w listopadzie 2017 r., rakieta spowodowała wypalenie się górnego stopnia w złym kierunku.

Ostateczne odliczanie do startu rozpoczęło się o godzinie T-9 pełną kontrolą systemu.

W godzinach i 30 minutach T-3 samochód był tankowany ciekłym tlenem i naftą stosowaną w rakietach, o nazwie RP-1. Jest on stosowany we wszystkich fazach wraz z górną fazą Fregat – która działa na nadmierną mieszaninę asymetrycznej dimetylohydrazyny (UDMH) i tetratlenku azotu (N204).

Za minutę T-35 platformy serwisowe wyrzutni, które otaczają pocisk Sojuz, zostaną opuszczone na miejsce startu.

W ciągu sekund T-16, cztery silniki RD-107A na czterech dopalaczach i silnik RD-108A w środkowym rdzeniu zostaną zapalone. Każdy z czterech bocznych silników wspomagających wytwarza ciąg startowy 839 kN w ciągu 263 sekund na poziomie morza. Obrót środka przynosi kolejne 792 kN, zwiększając nacisk 46,3 m stosu do 4148 kN.

Tuż przed dwiema minutami lotu cztery dopalacze rozdzielą się, tworząc kultowy wzór, który tworzy krzyżyk wokół rakiety.

Znany jako „Krzyż Korolowa”, został nazwany na cześć rosyjskiego projektanta rakiet Siergieja Korolowa, który pracował nad rakietami podczas wyścigu kosmicznego.

Silniki Verniera działają na podstawie odchylenia pocisku 2.1, aby ustawić pocisk we właściwym kierunku wystrzelenia. (kredyt: Roskosmos)

Sam rdzeń będzie się palić przez 2 minuty i 48 sekund. Podczas ostatnich kilku sekund spalania pierwszego stopnia górny stopień Soyuz Blok-I zapali swój silnik, pozostając nadal podłączonym do pierwotnego stopnia.

Ten tak zwany „gorący ogień” jest normalną częścią startu Sojuz.

Etap Blok-I Sojuz jest napędzany pojedynczym silnikiem RD-0124, który był jedną z modernizacji pocisku liniowego 2.1b.

Dzięki isp 359 s znacznie poprawia to skuteczność górnego stopnia i pomaga zwiększyć ładowność rodziny pocisków Sojuz-2.1.

Po zatrzymaniu Blok-I etap Fregat zostanie zapalony, aby osiągnąć szczyt orbity na właściwą wysokość 450 km. Fregat dopłynie do szczytu, a następnie ponownie uruchomi swój silnik, aby obrócić orbitę, aby oddzielić statek kosmiczny.

W tym celu fregaty wykorzystają silnik S5.92, aby zapewnić ciąg 19,85 kN przy ISP wynoszącym 333 sekundy.

Satelity OneWeb będą następnie rozmieszczane etapami, z wystrzeleniem tylko dwóch pierwszych. Następnie każda wersja będzie zawierać cztery satelity.

(Główne zdjęcie: Sojuz 2.1b na wyrzutni po jej wystrzeleniu 11 września). Źródło: Glavkosmos)